De perfect(ionistische) aanpak.
Je bent oké zoals je bent. En wie dat niet wil zien, heeft pech.
#zussenwijsheid
Terwijl ik KernTalentenanalyses en sessies rond perfectionisme bleef
inplannen, ging het dagelijkse leven rondom me zijn gewone gangetje. Soms nam
ik er ook aan deel. Vaak niet.
Er was echter één constante die in alle tumult
overeind bleef staan: mijn passie voor musical. En dan specifiek voor musical
bij Mithe. We repeteerden vaak. We hadden dan ook een joekel van een show
die grondig moest worden voorbereid. Er waren zangrepetities, dansrepetities en
scènerepetities.
Omdat ik de rol van Kate maar de helft van de voorstellingen speelde, oefende ik ook voor mijn plaats in het ensemble. Ik vroeg dan ook geregeld wie ik vandaag was. En eigenlijk was dat een gevoel dat mij op andere momenten in mijn leven ook bezighield. Sinds mijn burn-out leek het alsof ik steeds naar andere mensen moest kijken om in mijn plaats op deze vraag te antwoorden.
Vandaag ben je Kate.
Vandaag speel jij NoKate en was ik dus deel van het ensemble.
Vandaag ben jij sterk en veerkrachtig. En morgen ook. En overmorgen ook. En over-overmorgen...
Wie?
Ik? Laat me niet lachen! Hoe kon je mij nu sterk en veerkrachtig noemen met alle shit die ik steeds
weer over mijn hoofd trok? Ik werd lichtelijk jaloers op mijn zus die àlles
leek te hebben. Ze is gelukkig, presteert in haar job en kan een man langer dan
een paar maanden geïnteresseerd houden. Véél langer. Ze is verdomme al bijna
een decennium getrouwd. Hoe dóet zij dat?!
Ik heb gewoon puur geluk gehad, zei ze me. Nee, ze voelde zich nooit meer of beter dan ik. Ze weet het - heel simpel - aan puur geluk. En ze begreep ook niet waarom het bij mij allemaal wat moeizamer liep.
Je doet niks verkeerd. Je valt gewoon op blinde sukkels met een te groot ego, zei ze me.Ze ging
me niet vertellen hoe ik mijn leven moest leiden. Wat ik moest doen om mijn
leven op de rails te krijgen. Ze deed het mooiste wat een zus kon doen: Jij
maakt van jouw leven wat jij ervan wil maken. Je stopt met aan iedereen
verantwoording af te leggen. Je stopt met twijfelen aan jezelf. Jij bent oké
zoals je bent. En wie dat niet wil zien, heeft pech.
Kim
is altijd een heel zelfstandig persoon geweest. Al van jongsaf deed zij
haar ding. Klonk het niet, dan botste het wel maar ze ging steeds door.
Ze deed de dingen liefst alleen; gewoon, omdat zij dat ook alleen kón.
Ze
heeft mijn handje niet vastgehouden. Heeft ze trouwens nooit gedaan. Zelfs in
de lagere school liet ze me eigenlijk gewoon mijn plan trekken. Vanuit de verte
hield ze me wel in het oog, maar zij vertrouwde erop dat ik het allemaal zelf
wel kon. Toen besefte ik dat natuurlijk niet, maar sinds die burn-out begon het
me wel te dagen. Waar ik als kind en tiener een groot onbegrip voor had, bleek nu toch een vorm van zussenliefde te zijn.
Dus, nee, ze
heeft mijn handje nooit vastgehouden. Maar ze stond wel altijd achter me klaar
om te helpen als ik het écht niet alleen kon. Zij wist alleen veel sneller dan ik waartoe ik allemaal in staat was.
Geleidelijk aan begon ik in te zien dat ik méér kon dan ik dacht. Ik keek vaak in mijn
KernTalentenbundel om zwart op wit te lezen wie ik ben. Hoe vaker ik het las,
hoe trotser ik me voelde. Die Eva die daar op papier stond leek me wel een
toffe griet. Ik wilde er graag bevriend mee zijn.
Zo zette ik een hele belangrijke stap in mijn proces. Want tot dan toe had ik nooit echt en hartsgrondig van mezelf gehouden.
En mijn zus? Die staat nog steeds achter me. Hopelijk is ze trots op me.
Wit wijntje?