So that happened.

Dan solliciteer je voor een job waarin je alles tot in de puntjes moet checken en dubbelchecken en kom je binnen met zo'n joekel van een fout. Wat zou het volgende zijn? Een typfout in mijn cv?! Op dat moment, terwijl ik door de grond zakte van schaamte, dacht ik dat ik maar beter de handdoek meteen in de ring gooide. Maar Anna vond dat geen goed idee.

Stuur gewoon snel een nieuwe e-mail mét bijlage deze keer, stuurde ze vlug.

Ik deed het, zonder hoop te koesteren dat het nog wat zou opleveren. De verbazing was dan ook groot toen ik, niet veel later, een antwoord kreeg met de uitnodiging tot een gesprek. Terwijl ik het nog steeds niet kon geloven, bracht ik mijn familie op de hoogte. Ze waren blij voor me en ik denk dat ze evenveel spanning ervaarden als ik. Het wàs dan ook spannend. Dit was de stap waartoe die burn-out eigenlijk had geleid. En plots stond ik op dat ene vakje van het ganzenbord dat mijn hele levenskoers zou kunnen veranderen. Nu hing het allemaal af van hoeveel ogen ik met de dobbelstenen zou gooien. Het moeilijke van de hele zaak was vooral dat ik nog niet kon inschatten hoeveel ik moest gooien om op het meest winstgevende vakje te belanden. En die controle niet hebben, was verwarrend voor me.

De dag van de afspraak kwam niet veel later. Ik was er iets te vroeg, want dat staat in mijn woordenboek gelijk aan 'precies op tijd'. Ik ontmoette Anna's vader voor de eerste keer. Door zijn brede glimlach en ogen die mee lachten, zag ik meteen dat hij haar pa wel moest zijn. Zijn gezicht voelde vertrouwd en geruststellend. Hij nodigde me uit in de vergaderzaal te wachten tot het gesprek kon starten. Hij zorgde voor bruiswater en koekjes en ging dan weer verder aan het werk.

Ze komen meteen bij je, vertrouwde hij me toe. Hij stak zijn hand op, ik het mijne en toen wachtte ik geduldig af. In mijn hoofd overliep ik nog even de puntjes die ik kon aanhalen om mezelf aan te prijzen. Had ik nu maar niet vergeten mijn cv in die eerste e-mail toe te voegen. Mijn wangen werden weer rood toen ik er opnieuw aan dacht. Hoe kon ik nu nog beweren dat ik perfectionistisch te werk ging en alleen maar kwaliteitsvol werk wilde afleveren?

Dag, Eva, fijn je te ontmoeten, zei een vrouwenstem. Ik keek op, schudde mijn hoofd leeg en stond recht. Zelfzeker stak ik mijn hand vooruit. De glimlach om mijn mond was oprecht en mijn ogen keken recht naar mijn doel. In stilte gaf ik mezelf een duwtje in de rug.

Ga ervoor, Eva. Gewoon gààn. Van hieruit is er geen weg terug. Er valt niets te verliezen, je kan alleen maar winnen.

En daar ging ik, hopend dat ik volwassenheid, leergierigheid, kalmte en professionaliteit uitstraalde. Ik schudde haar de hand en we zetten ons tegenover elkaar aan de tafel. Mijn eerste sollicitatiegesprek in mijn nieuwe leven begon.

Ze legde me uit hoe hun bedrijf werkte. Wat hun visie was. Welke weg ze voor mij open wilden leggen. Ik hoorde het allemaal aan met een stemmetje in me dat heel luid schreeuwde: dit kan jij niet, je weet hier niets van af, hier ben jij te dom voor, lukt je nooit! Maar deze keer was ik dat stemmetje zò beu dat ik die inwendige trut een venijnige elleboogstoot gaf. Au!, riep het stemmetje en ik glimlachte zelfzeker. Het was tijd dat IK het woord nam. IK zou voortaan mezelf toespreken en ik zou dat op een positieve manier doen.

• Dit kan ik nòg niet, maar dat moest ook nog niet.
  
• Daar weet ik nog niet veel van af, maar waarom heeft de mensheid het internet uitgevonden?!
• Te dom? Dat zou me verbazen. Ik had dit jaar al bewezen aan mezelf dat ik meer kon dan ik voordien ooit had gedacht.
  
• En als ik me voor de volle 100% zou geven, was de kans groot dat het me wel zou lukken.