Clap your hands!

Lieve...

Nee.

Beste ex-lief met het waanzinnig mooie haar,

Je bent een ongelooflijke zak! Zo, dat is eruit. Dat moest ook, na meer dan een jaar. Ik wil dat je dat goed over jezelf weet: wat een ongelooflijke zak je bent geweest toen je deed wat je deed. Daar sta je vast nooit bij stil, maar je bent het echt. Geloof mij.

Maar eigenlijk gaat mijn brief aan jou daarover niet. Er zijn belangrijker dingen die ik je nog wil vertellen. Over toen en over nu.

Ik ga heel eerlijk met je zijn. Ik had verwacht dat je me ging steunen tijdens mijn burn-out. Ik had verondersteld dat we het parcours samen wel zouden doorlopen. Je zou me quasi elke dag vragen hoe het met me ging, je zou me oppeppen op dagen wanneer ik dat zelf niet kon en je zou langs de zijlijn staan supporteren voor elke nieuwe overwinning in mijn proces van herstel. Het had niet erg en onoverkomelijk mogen zijn dat we het even niet over jòuw carrière en jòuw vooruitgang zouden hebben.

Maar dat was het wel. En het doet me stilstaan bij wat ik al die tijd voor je ben geweest. Je lief of je groupie? Ik had willen hopen dat het het eerste was, maar ik weet intussen beter.

En dat is oké. Nu toch. Toen niet. Het is allemaal oké. Ook het feit dat je de relatie beëindigde terwijl mijn wereld al in duizend stukjes was ontploft: dat is oké. Ik vind het nu allemaal goed.

Daarom schrijf ik deze brief. Om je te bedanken. Jouw actie heeft zoveel meer teweeg gebracht dan jij ooit zal hebben verwacht.

• Mijn vrienden en familie zijn voor me in de bres gesprongen en leverden zo het bewijs dat ik geliefd ben. Weet je dat ze nu, na al die tijd, nog steeds in de startblokken staan bij elke zucht of dip of doffe blik die ze gewaarworden? Weet je dat ze staan te juichen bij elke stap vooruit die ik zet? En dan vraag ik bezorgd aan jou: waar zijn jouw vrienden die door het vuur gaan? Heb je ze? Of heb je die relaties ook niet onderhouden omdat je te druk was een nulmeridiaan in je reet te duwen?
  
• Ik had zo gehoopt dat jij en ik een duo gingen blijven. Partners in crime die samen de wereld een poepje zouden laten ruiken. Nu doe ik het alleen. En zal ik je even wat vertellen? Je even een blik achter de schermen gunnen? Ik doe dat goed in mijn eentje. Als je me ooit tegenkomt, zal je niet langer kunnen zeggen: "Ik heb haar nog gekend, vroeger." Die persoon die jou adoreerde en jou telkens op de eerste plaats zette en haar eigen dromen en doelen naar de achtergrond duwde, is weg. Haar kom je nooit meer tegen. Ciao'kes, bye'kes en doe de deur goed dicht, hè.
  
• Je stuurde me weg met de smoes dat je liever alleen was dan in een relatie. Niet veel later had je een nieuwe vlam in je leven. Oh, ironie. Jouw laffe karakter was de schop onder mijn kont die ik nodig had om eindelijk van koers te veranderen. Sinds jou is er geen relatie meer geweest. Pogingen, dat wel. Maar ik brak ze af omdat mijn buikgevoel dat de beste zet vond. Zij braken mij niet. Ik hoef geen relatie om mij compleet te maken. Ik wil er alleen eentje om het leven een tikkeltje extra schwung te geven. Maar ook solo is alles zeer oké. Ik kan dus best alleen zijn. Jij ook? Of heb je het te druk met meisjes en vrouwen uit te nodigen voor 'een kopje thee' in je smoezelige appartement? Want dat alleen zijn... Kom op, wees eerlijk, dat kan jij eigenlijk helemaal niet, hè?
  
• Nu ik niet langer aan jou moest bewijzen dat ik wat waard was, deed ik het aan mezelf. Eindelijk. Ik die dacht dat ik niets anders kon dan lesgeven, ben een diploma rijker. Ik ben officieel in staat bevonden wervende teksten te schrijven. Dat is niet schattig, dat is cool! Het was een zaadje dat een plan is geworden in mijn hoofd en dat ik dan ook heb uitgevoerd. Ik weet welke plannen jij nog allemaal hebt. Ik weet ook dat er nog geen enkele daadwerkelijk is uitgevoerd. We zijn intussen al weer een jaar verder. Dat besef je toch, hoop ik? Ik zou zeggen: ik wacht aan de finishlijn. Maar we weten allebei dat ik dat niet ga doen.
  
• Weet je nog hoe je in het begin van mijn burn-out had gezegd dat je wél bezorgd was om mijn mentale gezondheid? En dat je me het allerbeste wenste? Het deed pijn toen ik besefte dat je geen enkele poging ondernam om - als vage kennis, als vriend, als ex-lief - gewoon eens te vragen: Hoe is't? Niks, nada, noppes. Maar nu ga ik toch een antwoord geven op de vraag die nooit werd gesteld: Awel, goed! Ik heb misschien geen buik- en armspieren meer, maar ik sta sterk! Ik zou nu aan jou kunnen vragen hoe het met jou is. Want zo gaan de cliché gesprekken tussen kennissen toch altijd. Maar ik ga de vraag niet terugkaatsen naar jou. Want jouw antwoord interesseert me voor geen meter meer.
  

Vanuit de grond van mijn hart: bedankt.

Om eerst een perfect lief te zijn waarmee ik hele mooie dingen heb beleefd.

Om een eikel te blijken waar ik niks aan had.

Om me te negeren, waardoor ik mijn eigen leven heropbouwde met de stevigste fundamenten die een mens kan hebben.

Om nu nog steeds niet nieuwsgierig te zijn naar wat ik doe.

Om deze brief nooit te lezen.

Het ga je goed. Of niet. Ik sluit hier af. Jou en onze geschiedenis. Maar als ik ooit wat beteken in een wereld waarin jij soms ook ronddwaalt, waag het dan niet om me plots opnieuw te kennen. Ik heb de arrogante, stoïcijnse blik van mijn grootmoeder geërfd and I am not afraid to use it.

Vele groeten, ik

Mijn raad voor ieder van ons?

If you're happy and you know it: clap your hands!