Samen naar de dokter.
Dit ga je zelf niet meer opgelost krijgen. Zou je het oké vinden als ik je medicatie voorschrijf?
Vertel eens wat er aan de hand is, zei de dokter me toen het aan ons was. Mama had zich nog afgevraagd of ze mee naar binnen moest. Ik had geknikt.
Ik wilde beginnen vertellen wat er mis was, maar ik blokkeerde. Er kwam geen
woord meer over mijn lippen. Wie mij kent weet dat het dan de hoogste tijd is
om je zorgen te maken. Ik kom op een doorsnee dag met gemak aan de 20.000
woorden die vrouwen zogezegd dagelijks raaskallen.
Mama vertelde in mijn plaats wat er was gebeurd. Mijn geleerde dokter, die zeven jaar had gestudeerd om voorbarige diagnoses te stellen en je verder op weg te zetten richting hulp, sprak de gevleugelde woorden: Wat een eikel is me dat?
En toen kon ik weer praten. Ik vertelde nu zelf wat er was gebeurd en hoe kapot ik me voelde. Maar ik zweeg over de donkerte die ik zag. Mama meldde het wel, jammer genoeg (dacht ik toen), gelukkig maar (weet ik nu).
Dit ga je zelf niet meer opgelost krijgen. Zou je het oké vinden als ik je medicatie voorschrijf?, vroeg mijn dokter me.
Ik twijfelde hard.
Zou ik een verslaafde worden? Nee. Deze medicatie werkt niet verslavend.
Mag ik nog met de auto rijden? Ik woon in een pseudo boerengat, zie je. Je mag zeker nog met de auto rijden met deze pillen.
Mag ik nog wijn drinken af en toe? ... Hier mocht de dokter uiteraard niet mee instemmen, omdat je nu eenmaal nooit bij medicatie alcohol mag drinken. Maar - knipoog, knipoog - ik zou geen black-out krijgen en in mijn blootje op de markt lopen paraderen en dan aan de politie moeten toegeven dat het een goeie Sauvignon blanc was met een fruitige toets van antidepressiva.
Dus stemde ik in met de medicatie. Ik zou de pillen een maand moeten testen en afwachten of ze het gewenste effect hadden. De medicatie moest ook de tijd krijgen om aan te slaan. Na tien dagen zou sowieso een dip volgen. Ja dokter, nee dokter, natuurlijk dokter.
Mama ging naar de apotheek om de medicatie te halen. We lazen samen de bijsluiter. De mogelijke bijwerkingen waren een waar literair hoogstandje.
Ongewone bloedingen, moeilijkheden bij het plassen, epilepsieaanvallen, zelfmoordneigingen (I kid you not), snelle onregelmatige hartslag, flauwvallen,...
Wenst u daar frietjes, rijst of pasta bij, mevrouw?
Mama en ik keken elkaar zwijgend aan.
Ben je zeker dat je met de medicatie wil starten?
Ja. Want wat had ik te verliezen?