Maar er bleef wel wat knagen. Mijn zelfbeeld.
Mijn broeken spanden. Na een hele dag aan mijn bureau te zitten, stond de afdruk van mijn broekrand vervaarlijk rood in mijn buik en taille gedrukt. Uren later zag je de afdruk nog. In reliëf.
Mijn borsten puilden uit mijn beha's. Had ik jaren staan zeuren dat ik eindelijk ook eens échte borsten wilde hebben, besefte ik nu dat het me niet paste. Dat was ik niet. Ik ben nooit Eva-met-de-dikke-borsten geweest en plots wilde ik die persoon ook nooit zijn.
Ik kocht nieuwe blouses in frêle, vrouwelijke stofjes - nog steeds in mijn vertrouwde maat - en keek beteuterd toe hoe de mouwen aan de naden scheurden. En wanneer ik dan dacht dat blouses zonder mouwen de oplossing waren, spanden die aan mijn schouders waardoor mijn bovenarmen op worstjes leken.
Het enige wat nog paste, waren mijn schoenen. En dat was leuk, maar nu ook weer niet zó bijzonder. Dus daar werd ik ook niet super happy van.
Misschien moest ik alles wat me nog steeds deed huilen gewoon maar onder ogen zien. Het even toelaten, snotteren en snikken en dan weer doorgaan. Stelde ik mijn uiterlijk voorop? Jawel. Was dat slim? Zeker niet. Deed ik toch gewoon mijn zin? Kom op, we zitten aan hoofdstuk 46 in dit dagboek: you should know me by now.
Deze keer bouwde ik wel af onder begeleiding van mijn huisarts. Want ik wilde naar nul. Geen spoortje paroxetine meer in mijn lijf. Ik was het gesprek met mijn arts zeer serieus en neutraal begonnen.
Ik zou mijn antidepressiva willen afbouwen. Ik voel dat ik er klaar voor ben, zei ik. Ze glimlachte, want het is altijd bemoedigend wanneer iemand voelt dat ze de wereld in al haar facetten opnieuw zal aankunnen zonder extra stofje in haar hoofd.
Dat is goed nieuws. Je hebt dus het gevoel dat alle emoties terug binnen mogen komen, was haar antwoord terwijl ze in mijn dossier typte dat ik wilde afbouwen.
Ik zweeg heel even, beet op mijn lip en flapte er dan de waarheid uit: nee, niet bepaald, maar ik word gewoon gigantisch dik en dan weet ik dat ik óók niet gelukkig zal zijn.
Ze stopte even met typen, keek me aan en zuchtte toen met een glimlach: je hebt gelijk. Dan heeft het ook geen zin. Jij moet je goed voelen. En als dat voor jou inhoudt dat je in je broek wil passen, dan is dat zo.
Ze kent me natuurlijk al wel een tijdje. Ze weet dat ik andere denkpatronen heb dan de meeste mensen. Ze gaat er niet tegenin, zolang ze erop kan vertrouwen dat ik mijn gezondheid niet schaadt. En ze zag natuurlijk ook wel dat mijn ogen opnieuw glansden, ze hoorde dat ik opnieuw grapjes kon maken en ze merkte dat ik energie had. Het zal allemaal een rol hebben gespeeld in haar beslissing het goed te vinden de medicatie af te bouwen.
Er kwamen pen en papier aan te pas om het afbouwtraject uit te leggen. Het kwam erop neer dat je per week moest rekenen. En niet per dag. Wat ik voordien wel had gedaan.
Als je elke dag 20 mg paroxetine in je bloedbaan opneemt, heb je op het einde van de week 140 mg in je lijf. Cru gesteld. Laten we niet zeuren over de deeltjes die intussen alweer zijn afgebroken, want dat is
- het punt niet, en
- te moeilijk voor mijn onbestaande wiskundige inzicht
Elke week mocht ik 10 mg minder paroxetine innemen. Dus zou ik de eerste week op zes dagen nog steeds een volledige dosis nemen en op de zevende dag een halve. Als ik elke week met 10 mg zou minderen, zou het 3 maanden duren vooraleer ik geen enkele dosis paroxetine meer zou nemen. Drie maanden...
Mijn ogen werden groot en mijn mond stond rond.
Oh... Dan begrijp ik waarom ik me zo slecht voelde toen ik plots mijn dosis halveerde en vanaf de eerste week meteen op 70 mg zat.
Ook mijn huisarts zat daar met open mond.
Je deed wàt?
Ik deed dàt... Oeps? Maar hey, eind goed al goed. En zo?
Ze schudde lachend haar hoofd en had een blik in haar ogen die toonde dat ze zich stiekem afvroeg: wat ga ik nog allemaal met je meemaken?
Beloof me dat je dat nooit meer doet? Dat is écht gevaarlijk, Eva...
Ik beloofde het plechtig.
Ik ging naar huis met mijn afbouwtraject en duidde op mijn kalender aan welke dosis ik wanneer moest nemen. Het vervulde me met trots en energie. Het voelde als een nieuwe stap in de goede richting, weg van de burn-out en weg van de depressie... En naar het strakke lijf dat ik zo bewonderde en aanbad.
Little did I know...
