Maar zodra ik weer thuis was en alleen mijn katten had om me gezelschap te houden, was er toch een stemmetje in mijn hoofd dat me deed twijfelen.

Ik had dan wel een diploma, maar wat nu? Ergens kwam er toch weer een gevoel van druk; niet door iemand anders, maar door mezelf opgelegd. Nu ik had bewezen dat ik op eigen houtje een nieuw diploma kon behalen, wilde ik ook tonen dat ik in een vingerknip van job kon veranderen. Maar je weet hoe het gaat met vingerknippen: die werken alleen in de verhalen die good old Walt Disney ooit heeft verfilmd. Hoe vaak ik ook stiekem trachtte mijn dromen waar te maken door met mijn vingers te knippen, ik besefte maar al te goed dat er méér voor nodig was.

1. Lef, want het is niet eenvoudig om het bekende op te geven voor het onbekende,
2. Geld, want niemand overleeft op liefde en zonlicht (hoe mooi het ook altijd klinkt),
3. Een plan.

Shit, een plan.

Oké, geen paniek, you got this, sprak ik mezelf toe in de spiegel.  Ik dacht na over mijn mogelijkheden. Het was wel zo eerlijk om mezelf tenminste de kans te geven het te proberen. Ik mocht niet meteen opgeven en de handdoek in de ring gooien. Maar hoe lang mocht ik proberen? Hoe lang is lang genoeg om het een kans te hebben gegeven en kort genoeg om niet naïef te zijn? Daar moest ik, voor mezelf, een antwoord op vinden. Ik moest het aanvaardbaar vinden. Ik en niemand anders.

Vrij snel besloot ik mezelf de kans te geven tot mei 2020. Ik weet niet precies waarom ik mei koos als deadline. Maar het kwam zo spontaan in me op dat ik ermee akkoord ging. Als ik dan nog steeds geen job in de copywriter business had gevonden, zou ik het opgeven. En, zo zei ik heel moedig, zou ik zelfs terugkeren naar het onderwijs als dat nodig bleek. Al ging mijn hart als een razende tekeer en kwamen de muren dreigend op me af als ik daarover nadacht.

Op een avond bleef ik na een musicalrepetitie napraten. Weer maar eens. Anna was er ook. We praatten over dat diploma waar ik zo trots op was. We hadden het over mijn toekomstdromen. We hadden het over hoe trots Anna op me was en hoe blij ze was dat mijn plan B in het leven had gewerkt. Ze had een glunderende blik in haar ogen die me beloofde dat haar trots en blijdschap oprecht waren. Alles aan Anna is dan ook oprecht.

Plots werden Anna's ogen groot en de Ooh om haar mond nog groter. Ze begon te lachen en sloeg zichzelf voor het hoofd.

Ik denk er eigenlijk nu pas aan dat mijn pa een contentbureau heeft!, lachte ze. Ik keek haar met open mond aan. Ze opperde dat ik daar eens zou solliciteren. Thuis zocht ik meteen de website op, hoop koesterend Eva, wij hebben je nodig! te zien verschijnen op mijn scherm. Natuurlijk verscheen dat niet. Wat had je nu gedacht? Dit is geen Disneyfilm, weet je nog?

Nee, wat er gebeurde toen ik die website bezocht, was dit: ik deed het in mijn broek van schrik, klapte mijn laptop ferm dicht en verstopte me voor de realiteit. Zo'n professioneel bureau zou me nooit aannemen. Wat had ik hen te bieden? Het groentje met haar diploma aan de muur. Ze zouden me uitlachen om de kennis die ik had vergaard. Ik was teleurgesteld. In mezelf vooral. Weer had ik het perfectionistische beestje laten zegevieren, waardoor ik niet eens iets ondernam. Ik had al opgegeven nog voor er ook maar iets was gestart.

Heb je al gesolliciteerd?, vroeg Anna me een paar dagen later.

Ik schudde mijn hoofd.

Waarom niet? Je hebt niets te verliezen. Ik heb hen over je verteld en ze staan steeds open voor een gesprek, zei Anna me. Ik had dus een voet tussen de deur. Een voetje voor.

Zal ik me niet belachelijk maken met mijn één maand stage-ervaring en mijn diploma juf?, vroeg ik Anna. Nu was het haar beurt om met haar hoofd te schudden.

Je hebt al getoond dat je de dingen aanpakt, dat je ergens voor gaat. Je hebt je diploma niet zomaar gekregen; je hebt dat verdiend. En een blaadje papier vertelt niet alles. Jij bent meer dan dat. Dus wat houdt je tegen?

Die laatste vraag bleef nog een tijd in mijn hoofd hangen. Een paar dagen kwam ik niet in de buurt van mijn laptop. Tot op de dag dat ik besefte dat ik geen logisch antwoord wist te verzinnen op de vraag wat me tegenhield. Langzaam klapte ik mijn laptop open, herlas wel duizend keer mijn cv en stelde toen, heel langzaam, de allerbelangrijkste e-mail van het jaar 2019 op.