Maar zoals elke new interest bleek ook Paroxetine een aantal slechte kantjes te hebben.

Sufheid, slaperigheid, duizeligheid, droge mond, wazig zicht, gewichtsverandering, zweten, gapen, trillen en beven.

Check, check, check-check-check-ch... Oké, Tine (ik mag Tine zeggen), je hebt je punt bewezen. Je bent overduidelijk aanwezig in mijn leven.

Het was een hele aanpassing geweest om Pram uit mijn leven te bannen en Tine toe te laten. De ene mocht niet te bruusk vertrekken en de ander mocht niet te plots - tadaa! - alle ruimte in mijn leven innemen. Mijn huisarts had een afkickplan opgesteld zodat ik zo min mogelijk zou lijden onder het nakende afscheid van Pram. Maar ik wilde er zo snel mogelijk van verlost worden. Pram moest weg. Nu meteen. En Tine mocht blijven. De kwaaltjes nam ik er wel bij. Hoe erg kon het zijn?

1. Ik sliep (nog steeds) veel en was vaak ontzettend moe. Wanneer ik zeg dat ik ontzettend moe was, bedoel ik ook echt.... ontzéttend moe. Beeld je je ontzettend moe al in? Goed. Nog ontzettender nu. Dat was ik.

2. En dat zweten. Oh God, dat zweten! Ik rook mezelf en viel haast omver van de geur. Dat had ik nog nooit eerder gehad. Ik zweette nooit erg hard en had nooit het gevoel gehad dat ik een geurspoor achterliet. Maar deze zomermaanden? Wauw...

3. Ik had ook dagelijks een droge mond. Nee, dat kwam niet van de wijn (beloofd), maar van de pillen. Mijn dorst leek nooit te stillen. Toch moest ik niet vaker naar het toilet. I still wonder waar mijn plas gebleven is.

4. Trillen deed ik ook. Ik kon de Everyday chocolademelk schudden zonder meer te doen dan het brik simpelweg vast te houden. Hallo, ik ben Eva en ik kan iets...

5. Mijn wazig zicht weet ik aan de verslechterde staat van mijn ogen. Ik draag al jaren lenzen en was ook al in jaren niet meer langs een oogarts geweest. De kans dat mijn ogen op die tijd verslechterd waren, leek me wel zo'n goeie 95%. Tot ik naar de oogarts ging en zij me doodleuk zei dat mijn ogen nog geen komma waren veranderd. 5% kans en ik had ze. Ik had met de Lotto moeten spelen die dag... 'k Deed het niet.

Er was maar een van de bijwerkingen waar ik het bijzonder moeilijk mee had. Ik kan er nog steeds niet omheen en staar me er blind op. Gewichtsverandering. Mijn lijf heeft nog nooit zó hard gekneld gezeten in mijn kleren als nu. Mijn fabuleuze 36 zal nu eerder een 38 zijn. En mijn hoofd wéét dat er niks mis is met die 38, maar mijn controledrang kan er niet mee overweg en weigert het te aanvaarden. Nog steeds.

Heb ik een eetstoornis? Nee. Niet echt. Heb ik een vertekend beeld over mijn gewicht? Overduidelijk: ja. Niet op de manier die we allemaal het beste kennen. Maar er zit wel een vertekend lichaamsbeeld in mijn hoofd geworteld.

Zodra ik merkte dat ik mijn lichaam steeds minder begon te herkennen in de spiegel, vond ik die Tine toch ook maar een trut.