Mijn doel was om te slagen met 90% of meer. Waarom? Wel, waarom niet? Zo deed ik het mijn hele volwassen leeftijd ook. Nee, niet in de lerarenopleiding. Daar behaalde ik mijn diploma met onderscheiding en viel ik er zelf steil van achterover. Eens ik dingen ging studeren als hobby, werd de lat gevaarlijk hoog gelegd.

Zo heb ik twee jaar Portugees gestudeerd. Gewoon, omdat die taal zo bijzonder gek klonk en ik vond dat ik die moest kunnen. Ik was boos op mezelf toen ik 89,7% behaalde op mijn examen. Zelfs de docent begreep me niet. Dat was toch goed? Mja, maar de 9 stond op de verkeerde plaats en daar baalde ik enorm van.

In mijn derde jaar Portugees werd ik lid van de musicalcompagnie. Toen wist ik meteen: die combinatie wordt niets. Ik zou, naar mijn gevoel, veel te weinig kunnen studeren voor Portugees en dus gooide ik de handdoek in de ring. Stel je voor dat ik maar 70% zou halen. Ik zou de walk of shame door de stad niet aankunnen!

En nu wilde ik opnieuw over mijn lat kunnen springen. Ik deed er mijn best voor; maakte de oefenvragen online en bereidde me grondig voor. Ik droomde er 's nachts van. Black-outs, het examencentrum niet vinden, uitgelachen worden,... In mijn dromen wist ik er alles van. Toen de dag van het examen aanbrak was ik een vat vol zenuwen. Maar ik vond het examencentrum in Hasselt wél en ik werd er allesbehalve uitgelachen. Ze wensten me succes en lieten me in een ruimte helemaal alleen met mijn blad achter.

Ja, je leest het goed: één blad. De eerste gedachte die in me opkwam was dan ook: wat? Is dit het? Heb ik daar meer dan 200 bladzijden voor aan mijn katten verteld? En toen ik de vragen las, brak het angstzweet me uit. Ik kon niet mijn hoofd in mijn nek gooien en hautain lachen dat ik dit met de vingers in de neus kon beantwoorden. De oefenvragen die ik online had gemaakt leken in niets op de examenvragen waar het echt om was te doen. In niets, zeg ik je! Ik had zin om te wenen. Echt waar! Volwassen, hip gekleed en tranen voelen prikken in mijn ogen. Best gênant. Ik deed het niet, hoor. Ik hield me in en dacht aan de sessies met Patricia.

• Oké, geen 90% dan. Ik zal er niet van sterven. (Nee toch, hè?!)

• Les geleerd: vertrouw niet blind op de oefenvragen. Sommige docenten zijn snoodaards. (Hoe zou ik zelf zijn?)

• Ik kon toch ook uit mijn stage-ervaring putten?

• Serieus? Die details moest je vanbuiten leren? Kom op, dit is belachelijk. Maar goed, ik kan belachelijk meespelen. See me go.

Vooral over die eerste heb ik een goed gesprek met mezelf gehad. Maar beetje bij beetje kreeg ik me overtuigd van het feit dat die 90 niet écht hoefde. Met minder zou ik er ook wel komen in het leven. Maar het duurde best een hele tijd om over die grote teleurstelling heen te komen.

Na een aantal weken ontving ik een mail met mijn resultaten. Ik was geslaagd en het diploma werd me met de post opgestuurd.

Diezelfde week had ik sessie bij Patricia.

Ik heb mijn diploma copywriter behaald, zei ik.

Patricia's ogen werden groot en ze glimlachte breed. Ze zei dat ze trots op me was, op de weg die ik van het begin van mijn burn-out tot nu al had afgelegd. Ik haalde mijn schouders wat ongemakkelijk op.

Eva? Wat scheelt er? Ben je niet tevreden?, vroeg ze me bezorgd.

Wel.... Het zit zo: ik behaalde maar 77%, legde ik uit en in mijn oren klonk mijn lichte teleurstelling heel normaal. Patricia's mond viel open van verbazing.

Dat is toch meer dan genoeg? Je bent geslààgd, Eva! Je hebt jezelf helemaal alleen omgeschoold van juf naar copywriter. Zie je dan niet hoe fantastisch dat is?

Haar enthousiasme werkte wel aanstekelijk. Ik begon mijn verhaal vanuit haar standpunt te zien. En ja, ik mocht trots zijn op mijn parcours. Van een hoopje ellende naar een nieuw diploma. In minder dan een jaar.

Trotser ging ik naar huis en besloot om mijn diploma, net zoals in de films, ingekaderd aan de muur te hangen. Voortaan was ik officieel copywiter. Wie ging me nu nog tegenhouden?