Werken kan ze niet, maar musical doet ze wel! Je zei het denigrerend. Achteloos. Zonder enig begrip. Je kon niet vatten dat ik te moe was om te komen werken, maar niet te moe was om te gaan repeteren voor een musical. Je vond het ongehoord dat ik op Instagram toonde welke toffe momenten ik meemaakte, maar dat mijn ziekteverlof steeds werd verlengd.

Werken kan ze niet, maar musical doet ze wel! Instagram is niet de echte wereld. Het is een momentopname. Vaak waren er honderden foto's aan vooraf gegaan, alvorens er eentje het wereldwijde web haalde. Ik had het nodig om te tonen dat ik nog kon lachen. Niet aan jou. Wel aan mezelf. Ik wilde opnieuw leven. Ik wilde mezelf elke keer opnieuw overtuigen: Hiervoor doe je het. Dit ben jij. Je kan nog lachen en er zijn vele dingen om van te genieten. Musical, bijvoorbeeld.

Werken kan ze niet, maar musical doet ze wel! Je had blij moeten zijn dat ik toch ging repeteren. Je had het moeten aanmoedigen. Je had bij jezelf moeten denken: yes! Ze blijft ervoor gaan. Maar je zei iets anders. Omdat je niet beter wist. Waarschijnlijk ook omdat je geen idee had van de impact die jouw worden op me hadden. Want ik zeg het je hier en nu: ze hebben gesneden. Tergend hard. Ik heb ze niet zomaar naast me kunnen neerleggen. Ik wilde niet dat je op die manier over me dacht. Maar je deed het wel.

En ik heb ook daarom moeten huilen. Bovenop al het andere gesnotter waardoor er te veel zakdoeken in de wasmand verdwenen en ik nadien moest strijken. Want ongestreken zakdoeken maken me nerveus.

Daarom wil ik dat je weet wat er zich achter de schermen van die Instagramfoto's afspeelde. Ik toonde je niet hoe ik de hele dag moest slapen om 's avonds de repetitie aan te kunnen. Ik postte ook geen foto's van mijn ingevallen wangen toen ik stopte met eten. Ik liet je ook niet zien hoe graag ik had willen opgeven. Want natuurlijk had ik willen opgeven! Wat had je eigenlijk gedacht?

Je zag evenmin hoe ik na een repetitie doodop opnieuw begon te huilen. Hoe ik 's nachts weer helemaal alleen in bed lag en het piekeren van voor af aan startte. Hoe de katten "ach, voor één keertje dan" mee de slaapkamer in mochten, omdat ik anders opnieuw in hyperventilatie ging. Je stelde je vast ook geen vragen bij het fysieke gevoel dat ik de dag nadien had. Hoe moe mijn hele lichaam was. Hoe stram mijn spieren waren. En hoe draaierig mijn hoofd van mijn lijf leek te tollen.

Je hoorde niet hoe mijn stem door die verkeerde ademhaling niet juist klonk. Hoe ik mezelf daarvoor voor het hoofd sloeg, want ik wilde beter kunnen. Je besefte niet hoe hard ik het nodig had om even iemand anders te mogen zijn. Heel even maar. Tijdens de repetities was ik Kate; een vrouw met ballen en die voor niets of niemand terugdeinst. Waarschijnlijk ook een vrouw die nooit in de val van een burn-out zou trappen. Wat hield ik ervan om, heel even maar, haar te mogen zijn en niet mezelf.

Maanden geleden kon ik jou niet van antwoord dienen. Nu wel, terwijl ik je recht in de ogen kijk.

Werken kan ze niet, maar musical doet ze wel!

Ja. En dan?

Gelukkig had ik ook veel mensen rondom me die het helemaal niet erg vonden dat ik niet ging werken en wel naar de repetities en voorstellingen ging. Zij hebben me elke keer opnieuw gesteund en me gezegd: Trek het je niet aan!

Maar misschien moeten we allemaal leren een beetje meer begrip te hebben voor een ander? Je weet nooit wat iemand meemaakt wanneer jij niet toekijkt.