Neem wasknijpers en hang die aan je slapen. Ja, de huid daar is dun, maar je gaat nu toch niet opgeven, zeker? Twee wasknijpers aan elke kant zouden moeten volstaan.

Hang zware gewichten op je schouders. Hoe zwaar? Goh... Zwaar genoeg zodat je het gevoel krijgt dat je het niet meer te lang zal kunnen volhouden.

Ben je deze drie stappen al doorlopen? Neem dan nu de elastiek, de wasknijpers en de gewichten weg want je ziet er nogal belachelijk uit. Maar onthoud wel het gevoel dat deze dingen je gaven.

Nu gaan we nog wat lager. Naar je hart. Beeld je in dat jij je hartslag kan sturen en controleren. Ga dan eens niet voor een klopklop....klopklop....klopklop-ritme, maar doe eens gek.

Klopklopklopklopklopklop klopklopklopkl.... klop!! is ook best swingend. In het begin schrik je er wel wat van, maar het went op den duur.

Je handen bibberen automatisch mee op het ritme. Je lijkt met chronische jazz hands door het leven te gaan. Want hey, the show must go on!

En die ademhaling... Ja, daar moeten we ook even wat aan doen. Die zit nog niet goed voor een burn-out. Hoe zou ik je dat gevoel kunnen uitleggen?

Oh, ik weet het al! Je weet nog steeds het gevoel van die elastiek rond je hoofd. En van de wasknijpers aan je slapen. En de zware gewichten op je schouders. Je controleert intussen ook al als een professional je hartslag. En nu spring je in een smalle cilinder boordevol water. Wild water. Hoog water. Je raakt op geen enkele manier met je voeten de bodem zonder kopje onder te gaan.

De cilinder is ook heel erg smal en dus is watertrappelen uit den boze. Je gaat de hele tijd kopje onder, terwijl je er net alles aan doet om dat te vermijden. Je voelt paniek in je opkomen, want je ziet niet in hoe je je uit deze situatie gaat redden.

Proficiat! Je ademhaling is geperfectioneerd.

In je hoofd voorzie je chaos. Het lijkt alsof er allemaal schuifjes openstaan die boordevol angsten en problemen en vragen zitten. Je kan geen enkel schuifje sluiten, want je vindt voor niets een gepaste oplossing of een rationeel antwoord. Je huilt daarom ontzettend vaak.

De angst. Oh, de angst! Het lijkt wel een kinderlijke angst die van ergens heel diep in je komt.

Er klinkt zoveel lawaai om je heen dat je in je hoofd moet roepen om jezelf te horen denken.

Wat zei je?

Wablief?

Ik vroeg: Wat zei je?

Oh, ik dacht wat jij dacht.

Maar wat was dat dan?

Het was een oplossing voor mdirj...mdieha...djrhg...

Waarvoor? Ik smeek het je: Zeg het me! Help me!!

Wablief?

Wablief?!

Hè?

Nee, ik ben niet schizofreen... Ik praat gewoon al eens graag met mezelf. Maar ook dat lukt niet meer want in je hoofd is er alleen maar lawaai. Er klinkt een soort monotoon gezoem dat je kan vergelijken met een oude tl-lamp die boven je hoofd hangt.

Sinds mijn burn-out kan ik niet meer tegen te veel prikkels. Dan komt er in mijn hoofd een Out of Order-bordje op. Soms kunnen felle lichtflitsen er al voor zorgen dat ik niet kan nadenken of kan zijn. Ik functioneer nog steeds niet bij veel lawaai. Dan kan ik niet ademen en wil ik me van alles en iedereen afsluiten.

Sorry, het brein dat u wenste te gebruiken is momenteel niet bereikbaar. Gelieve een bericht in te spreken na de...

NEE! Niet zeggen 'na de biep'!! Geen biep, alsjeblieft! Ssshhhht.....

Maar heb je me in deze periode een lief en goedbedoeld berichtje gestuurd. En heb je hierop geen antwoord gekregen. Neem het dan niet persoonlijk. Je kon er gewoon eventjes niet meer bij...