Maar even hield ik halt. Ik wilde niet te cynisch zijn. Er had niemand baat bij een monoloog over de strubbelingen binnen onderwijs die ik ervaren had. Want uiteindelijk was dat allemaal mijn persoonlijke mening en mijn eigen ervaring binnen de job geweest. Ik mocht niet spreken in naam van het onderwijs; dat zou fout zijn. Er zijn vele leerkrachten die er nog steeds dol op zijn, alle hoekjes en kantjes kunnen relativeren en plaatsen, alles voor hun job over hebben en met passie voor de klas staan. Maar omdat onderwijs niet een van mijn sterke KernTalenten was gebleken, spuwde ik nog steeds vuur wanneer het onderwerp ter sprake kwam. Ik zat nog in de fase wanneer je niets goed over die ex kan zeggen. Alleen was de ex in dit geval die job die 12 jaar een rol in mijn leven had gespeeld.

Geloof het of niet, maar een job opzeggen (niet opgéven, want dat klinkt alsof je zwak bent) is ook een beetje rouwen. Ik heb heel erg lang getwijfeld en gevreesd en niet geweten wat ik in godsnaam moest doen. Net zoals je dat ook in een relatie kan hebben: should I stay or should I go? Maar in dit geval moesten we scheiden; het onderwijs en ik. We hadden elkaar heel wat kunnen bieden, maar bleven allebei achter met een hol gevoel dat nooit gevuld zou kunnen worden. En dus moest ik de sterke in het verhaal zijn en de banden verbreken. Nochtans doet onderwijs heel erg zijn best je in zijn netten te houden. Het belooft je een mooi loon en tonnen vakantie. Alleen had ik niets meer te bieden. Ik was klaar met geven en kon niet langer verder.

Mis je het niet?, vroeg een collega me.

Ik schudde snel en fel met mijn hoofd.

Nee, antwoordde ik ferm. Wanneer het woord school ter sprake kwam, kreeg ik nog steeds een opgejaagd en gefrustreerd gevoel binnenin me. Ik vond het zelf vreemd dat ik dit bleef voelen. Het was, na al die maanden van rusten en groeien, nog steeds niet veranderd.

Eens was het grote liefde tussen onderwijs en ik. Maar je weet hoe dat gaat wanneer je een mooie relatie op de klippen ziet lopen: dan kan je zelfs geen vrienden meer blijven. Zo ging het in dit geval ook.

Weet je wat het met het onderwijs is?, vervolgde ik toen. Ik wilde mensen een inkijk geven. Ouders en toekomstige ouders. Zodat zij weten wat leerkrachten allemaal doen, behalve lesgeven.

Leerkrachten zijn lesgevers, mama's, opvoeders, psychologen en wereldverbeteraars. Leerkrachten zijn mensen die constant op de vingers worden gekeken door iedereen die het beste met het kind voorheeft. Leerkrachten zijn mensen die àlles in functie van de kinderen zetten en daarbij vaak over hun grenzen gaan. Leerkrachten zijn mensen die via e-mail, aan de klasdeur, aan de schoolpoort of via een telefoontje aan de directeur een hoop bagger over zich heen krijgen, maar dan op het einde een "Voor de tofste juf"-chocoladereep krijgen. Leerkrachten zijn, bij mijn weten, ook de enige mensen die hun dagelijkse job zó moeten bepalen zodat ze ten alle tijden kunnen verantwoorden waarom ze leerstof op manier A hebben uitgelegd en niet op manier B. Of waarom zoonlief op die ene toets een 7 behaalde terwijl je toch heel goed weet wat hij eigenlijk bedoelde met dat foutieve antwoord. Het zijn ook de mensen die vaak twee minuutjes tijd moeten hebben tijdens hun pauzes. Mensen die verplicht een kwartier vóór hun startuur aanwezig moeten zijn op hun job. Het zijn de mensen die de blikken zien van ouders wanneer hen wordt verteld dat juf X nog niet op school is / al naar huis en haar eigen gezin is vertrokken. Het zijn de mensen die uren verbeteren aan toetsen die ouders dan niet handtekenen. Degenen die problemen opmerken bij kinderen, maar niks mogen benoemen want dan kunnen ouders zich geschoffeerd voelen.

Leerkrachten zijn vooral mensen die alles goed willen doen, maar op het einde niet meer kunnen. Velen slepen zich van vakantie naar vakantie en beginnen elke keer weer vol goede moed. Tot plots die tl-buis in hun hoofd begint te zoemen en ze zichzelf moeten uitschakelen.

Ik kreeg mails van ouders die mijn situatie begrepen, maar toch nog even willen wijzen op het feit dat situatie X of Y voor hun kind geen goede zaak was.

Nee, lieve schat, dan begreep je mijn situatie niet. Ik heb altijd geprobeerd alle kinderen uit mijn klas voorop te stellen, maar ben in mijn hele opzet steeds mezelf vergeten. Sommige van mijn leerlingen vertelden zulke erge verhalen, waardoor werd beslist dat zij psychologisch moesten worden opgevangen. Eva, vang jij die leerling op?

En terwijl mijn hele lijf zich schrap zette, mijn adem stokte en mijn hart racete, probeerde ik er voor die leerling te zijn. Maar eigenlijk was het enige wat ik wilde roepen: help mij ook! Ik kan niet meer! Ik ben geen psychologe!

Sommige van de levensverhalen van kinderen zijn schrijnend. Daar kan een leerkracht in haar eentje niet veel aan doen. Maar we draaien in rondjes, terwijl we dat ene kind bij de hand nemen en willen beloven dat alles goed komt.

Wanneer ik mijn verhaal beëindig blijven mijn collega's even stil.

Wauw, dat wist ik helemaal niet, zei er eentje toen.

Chapeau aan zij die het volhouden, zei de ander.

En ik knikte. Ik dacht aan mijn collega's en mijn vriendinnen die ook leerkracht waren. Hoe hielden zij dat in godsnaam allemaal vol en ik niet?

Ik voelde me toch nog wat schuldig over mijn keuze om het onderwijs de rug toe te keren, maar ik wist: beter dan wat ik deed, kon ik niet. Het is dus beter zo. En ik hoop dat mijn vroegere collega's ofwel veel plezier aan hun job beleven, ofwel ook durven springen en in een andere richting rennen. In beide gevallen blijk je sterk te zijn.