Wanneer ga je terug naar de dokter om je ziekteverlof te laten verlengen?, vroeg mama me. Ik keek haar even aan en gooide dan - arrogant betweterig - met hoofd in mijn nek.

Mama, ik heb nog twee volledige maanden om uit te rusten. Tegen september zal die burn-out wel uit mijn lijf zijn, hoor, antwoordde ik lachend. Malle mama, wat dacht ze wel? Alsof ik nog extra ziekteverlof nodig zou hebben.

En wat als je in september niet start? Je kan niet in ziekteverlof zijn, dan vakantie hebben en dan opnieuw in ziekteverlof gaan!, argumenteerde mama. En ik knikte want ze had gelijk. Maar ze snapte het niet. Ze snapte mij niet!

Mama-aa, dat ziekteverlof gaat gewoon niet meer nodig zijn. Punt. En dus ga ik niet naar de dokter, zei ik ferm. Mama zweeg en dacht er waarschijnlijk het hare van. Maar ze ging niet met me in discussie. Ze zei alleen nog: Oké, mie. En dat was dat.

Ik ging met opgeheven hoofd weer naar huis. Slimme ik had haar leven weer volledig onder controle. Vollédig, zeg ik je! Nog twee maanden van mentale voorbereiding op wat komen zou en dan ging ik er weer tegenaan. Het zat als een weloverwogen en duidelijk plan in mijn hoofd. Zo zag ik het en zo ging het gebeuren.

Domme ik.

Nee, naïeve ik. En ook wel: blinde ik.

Zoals ik het hier beschrijf, is het niet gegaan. Mijn weloverwogen plan bleek een aflevering uit een tv-serie te zijn: te veel intriges en plotwendingen om nog geloofwaardig te zijn. De realiteit bleek toch nog heel anders te zijn. Mama had het van bij de start juist aangevoeld: ik was bijlange nog niet klaar om weer voor de klas te staan.

In de eerste week van juli vroegen een aantal collega's hoe het met me was.

Redelijk goed en steeds een klein stapje vooruit, antwoordde ik dan. Ze vroegen me ook wat ik van mijn nieuwe opdracht vond. Zag ik het een beetje zitten?

Nieuwe opdracht?, vroeg ik nietsvermoedend.

Oh... Ben jij nog niet op de hoogte?, werd me dan gevraagd.

De e-mailbox van de school had ik al maanden niet meer geopend. Eén keertje had ik het geprobeerd en de berichten die ik las maakten me angstig en lieten de stress weer oplaaien. Op dat moment had ik ervoor gekozen om De Doos van Pandora gesloten te houden. Ik hoefde de berichten van ouders die de situatie van juf Eva begrepen, mààr.... en de organisatorische Hoe overleven wij een dag in de schooljungle?-mails van het schoolteam niet te lezen. Ook dat ging niet. Het. Ging. Niet. Zo eenvoudig was het.

Maar nu logde ik in en werd overstelpt door e-mails. Sommige konden meteen naar de prullenmand: hun reageer-deadline was al maanden verstreken. Ik plukte er de belangrijkste berichten uit, waaronder die waarin mijn opdracht voor 2019-2020 stond.

Zorgjuf en co-teacher in het tweede en het zesde leerjaar.

Ik zuchtte en wist niet goed wat ik hierbij voelde. Het eerste wat ik me afvroeg was of ik dat überhaupt wel kon? En wilde ik dat wel? Ik kon niet zeggen dat ik gelukkig werd van het bericht. En toen vroeg ik me af of ik gelukkig had geweest als ik opnieuw in het vijfde leerjaar zou staan. Ik voelde al heel snel: nee. Ook dat zou me niet gelukkig hebben gemaakt.

Toen sloeg de angst me om het hart, want ik wist: ik moet de stad in. De personeelsdienst kon me helpen bij het opstellen van een plan B.

Plan A was heel normaal en weinig verrassend: na je burn-out ga je weer aan de slag alsof er niets is gebeurd.

Plan B... Het plan B dat in mijn hoofd borrelde, was wat gewaagder: en wat als je nu eens wegging uit het onderwijs?

Plan B verzweeg ik voor zoveel mogelijk mensen. Enkel de zéér kleine inner circle wist dat het zaadje van plan B was beginnen kiemen. Maar de actie van dat kleine zaadje bracht een reactie met zich mee. Ik ging langs bij de personeelsdienst en overliep mijn opties.

Je zou verlof zonder wedde kunnen aanvragen. Dan behoud je je vaste benoeming en kan je ergens anders - buiten het onderwijs - aan de slag. Lijkt dat je wat?, vroeg onze vaste contactpersoon me. Heel langzaam knikte ik.

Ik wil mijn opties openhouden. Mag ik de bundel al mee naar huis nemen? Voor het geval dat..., zei ik.

Neem hem maar mee. Voor het geval dat...

Ik stapte over de zwiepende staart van het tienkoppig monster en sloeg het autoportier ferm dicht.

Niet nu, monster. Ik heb andere dingen om over te piekeren.