De bakker is op het plein waar ik woon. Net als die rode brievenbus die mijlenver weg geplaatst werd, waardoor ik er zelf niet geraakte. En dus stond ik in mijn keuken te wikken en te wegen. De pro's en contra's in overweging te nemen. Alle wat als'en te overpeinzen. En ik zuchtte en wandelde eerst een paar rondjes door de woonkamer. Diep in- en uitademen. Rustig blijven. Je kan het! Komaan, gewoon de deur opendoen en wég. Vroeger deed je dat ook en vond je er niets aan. Je bent volwassen en je hebt broodnodig brood nodig. (Ik kon de woordgrap niet langer inhouden). Ik moedigde mezelf een tijdlang aan, als was ik Miss Cheerleader of 2019 in hoogsteigen persoondie wereldvrede en graag iets in de media wil. [insert Colgate-smile].

Daar stond ik dan: 33 jaar. De klink van mijn appartementsdeur al in mijn hand. Nog even twijfelen. Nog één keer diep ademhalen. Ogen sluiten. Sleutel omdraaien. Klink naar beneden. Braaf zijn, Castor en Pollux. Baasje komt meteen terug... Of dat hoop ik toch. De gang in. Deur sluiten. Sleutel in mijn handtas. Trap af... Twijfelen. Zou ik?

De voordeur openen. Frisse lucht in mijn longen voelen. Wind op mijn wangen. Licht in mijn ogen. Even knipperen. Deur dicht en niet meer nadenken.

Gewoon naar de bakker stappen. Voet voor voet. Niets aan de hand, Eva. Je gaat alleen maar even brood halen, zoals alle mensen doen. Mijn benen voelden wat bibberig aan. Alsof ik wekenlang dronken was geweest en nu weer leerde stappen.

Waar ik woon begroeten de mensen elkaar op straat. Ze houden deuren van winkels voor je open. Ik hou ervan. Maar toen, in die fase van mijn burn-out niet. Toen vond ik het moeilijk.

Goeiendag... (vrouw die ik niet ken).

... (ik die ik niet herken).

Kom maar binnen, meiske! (man met zijn handen boordevol brood en pistolets die de deur voor me openhoudt)

Da-dank u wel (ik met de stem van een pre-puberaal meisje). 33, Eva, je bent 33!

Ik wachtte mijn beurt af, tuurde naar de keuze aan brood en besloot het brood te kiezen dat ik zeker juist zou uitspreken en waar men geen verdere vragen over zou kunnen stellen. En toen was het aan mij. Inwendig schraapte ik mijn keel en zette ik me schrap.

Twee witte galetten, alstublieft.

I did it! Het brood was besteld en de vrouw leek van mijn angst niets in de gaten te hebben. Ik denk dat ik heb staan glunderen terwijl het brood werd gesneden.

En nog twee croissants, alstublieft, hoorde ik mezelf zeggen.

Ik betaalde, nam de broodzakken mee en ging weer naar buiten. Er kwam opnieuw een vrouw voorbij die me begroette. Het lukte me nog steeds niet iets terug te zeggen, maar mijn mond vervormde zich wel al tot iets wat - als je heel erg goed keek - op een glimlachje leek.

Ik ging sneller stappen van blijdschap. Thuis huppelde ik de trap op en borg mijn brood netjes op. Terwijl ik nog steeds glimlachte nam ik mijn gsm. Ik wilde het meteen kunnen vertellen.

Dag mie.

Mama! Je raadt nooit wat ik zonet heb gedaan!