Een week later was ik dan nog steeds niet naar de winkel geweest. En ik verzon de meest onnozele excuses. Alhoewel... Het is te zeggen: onnozel voor jou, gegrond voor mij. Die angst die de burn-out in mijn leven had geïntroduceerd, was nog niet volledig weggebrand.

• Op maandagen waren ze vast de winkel opnieuw aan het vullen. Ik zou me storen aan alle rekken en dozen die in de weg zouden staan. We weten allemaal dat de winkelkarren in de Colruyt zonder hindernissenparcours al irritant zijn. Don't push my limits.
• Op dinsdagen ging ik misschien wel naar mijn ouders, waar Leeuw en Beer ook zouden zijn. Tja, dan kon ik toch niet naar de winkel gaan? Ik had geen tijd!
• Op woensdagen ging ik niet naar de winkel, want dan kon ik ouders en kinderen van de school tegen het lijf lopen. En elk gezicht, hoe onschuldig ook, bracht me terug naar dààr. Daar waar ik bang was om te zijn. Daar waar dat tienkoppig monster tevoorschijn was gekomen. Daar waar ik onder geen beding ooit nog wilde of durfde te zijn.
• Op donderdagen had ik niet echt een vast excuus. Het was de enige dag in de week dat ik soms niet anders kon dan boodschappen te gaan doen: mijn excuses waren op of klonken zo ongeloofwaardig dat ik er zelf niet intrapte.
• Op vrijdagen ga je gewoon niet naar de Colruyt als je tijdens de week thuis ben. Het is er druk en rumoerig. Zo druk en rumoerig dat mijn hoofd inwendig explodeert en ik halsoverkop naar de kassa moet gaan om af te rekenen. De rest van mijn boodschappenlijstje laat ik dan achter voor een volgende keer. En dus ga ik niet meer op een vrijdag winkelen.
• Op zaterdagen.... Ben je gek?! Dat is tilt slaan zodra je de parking op rijdt.
• Op zondagen zou ik kunnen gaan. Ach, wat jammer. De winkels zijn gesloten. Volgende week dan maar.

Het huishouden...

Ook hier steekt dat perfectionisme er met kop en schouders bovenuit. Een spic en span huis willen is een erfenis van mijn grootmoeder zaliger, Marie-Josée. De vrouw stofte zelfs wekelijks de muren af. Vraag maar eens aan mijn zus met hoeveel verschillende sopjes je een kristalluster moet schoonmaken! En kregen we van onze opa, onderweg van school naar huis, een ijsje, dan stond bomma aan de voordeur klaar met de schotelvod. Je mond werd geschrobd waarbij je hele snoet, van voorhoofd tot kin, ontdaan werd van eventuele en soms wel imaginaire vuiltjes. Alles onder bomma's motto: het is een proper! waarmee ze op de schotelvod doelde en nog niet op ons gezicht. En maar schrobben en wrijven en boenen.

Bomma-aa-ah, ik krijg geen lucht meer!, was een flauw excuus waar geen rekening mee werd gehouden. Pas wanneer je gezicht ijsjes-sporen-vrij was, kwam je erin. Indien niet klonk you shall not pass! En daar werd niet mee gelachen. Schoon zijn is een serieuze aangelegenheid.

Mijn huishouden liep grondig fout vanaf 1 maart 2019. Dat was de dag waarop het lief een ex werd. De dag waarop mijn opgebrande wereld nog meer veraste. Uit stof zijt gij geboren en tot stof zult gij wederkeren. Ja, fijn zo, maar ik wist niet dat het over mijn hele wereld ging!

Vanaf 1 maart kwam ik dagen mijn bed en zetel niet meer uit. Ik liet het stof en kattenhaar rond dwarrelen en dacht er niet meer aan een wasmachine te vullen of kleren te strijken. Simpelweg omdat ik er het nut niet langer van inzag. Binnenkort was ik toch, hopelijk, dood. Weet je nog?

Het gevoel sleet, zoals dat altijd gaat met gebroken harten. Het heeft wel wat langer geduurd dan wat ik op voorhand met mezelf had afgesproken. Ik had al veel vroeger willen gillen dat mannen stom zijn en Lac du Connemarra-gewijs met mijn beha boven mijn hoofd staan draaien. Maar het ging nog niet. Ik had er de energie nog niet voor.

Dat kwam wel, geleidelijk aan. Ik leerde weer te voelen hoe een leven zonder hem was en weet je wat? Dat viel best wel mee. Zo bijzonder bleek hij dan toch niet te zijn.

Maar mijn huishouden bleef wel vierkant draaien. Waarom? Geen idee. Ik werd er onnozel van! Ik wilde een kraaknet huis, tot in de perfectie gestreken kleren die netjes geordend in mijn kleerkast lagen. Ik wilde geen enkel spatje regen op de ramen. Geen kruimels op de tafel. Geen enkel kattenhaar op de zetel. Maar ik deed niets. Ik stond erbij en ik keek ernaar. Hihihi, hahaha... Ik kon er mezelf niet toe zetten er daadwerkelijk iets aan te doen. Ik werd er niet gelukkig van.

Belangrijke beslissingen nemen deed ik door mijn hoofd onder mijn kussen te verstoppen en te doen alsof ik er niet was. Ik zag de wereld niet, dus de wereld zag mij ook niet. En dus hoefde ik helemaal niets te beslissen, want ik bestónd niet eens! Ja, oké, op je 34e hoor je beter te weten, ik weet het! Ik had, ook hier weer, gewoon te veel schrik om iets te doen. Ik was bang voor de uitkomst van mijn beslissing. Wat als, wat als? Wanneer je hele wereld stuk is, sta je nog niet stevig genoeg om aan de negatieve wat als te denken. Maar wat als die wat als wel gebeurde? Wat als ik dan helemaal verloren en ontredderd was? Om dat te vermijden gaf ik niet toe en bleef ik zo lang mogelijk besluiteloos. Zo kon er me niets ergs meer overkomen. Want mijn potje zat al vol genoeg.

Dat is heel wat, zei Patricia me.

Ik knikte en keek haar hoopvol aan. Misschien kon zij even in haar vingers knippen en dan was mijn uitstelgedrag weggeruimd?

Nee. Zo werkte het natuurlijk niet.

Strek je arm recht voor je uit en kijk naar beneden. Ik ga je helpen om je leven niet langer uit te stellen, beloofde Patricia.

Ik strekte met veel plezier mijn arm recht voor me uit.