Heb jij faalangst?

Dat ze eindelijk zouden weten: met onze jongste komt het ook wel goed. Ze is alleen wat trager van begrip.

Een paar dagen nadat de controlearts was gekomen, herlas ik de mail die ik van Kristof had gekregen. Het omvatte niet alleen mijn KernTalentendocument (met kleurtjes!), maar ook een link naar de website van Patricia Wichman; de vrouw die me op wonderbaarlijke wijze zou kunnen verlossen van mijn perfectionisme.

Het gekke was dat ik in heel mijn leven nog nooit had stilgestaan bij het feit dat ik een perfectionist was. Ik was volledig uit de lucht komen vallen toen Kristof me vertelde dat ik er eentje pur sang was. Ja, ik had het graag netjes. Ja, mijn kleren hadden lange tijd op kleur gesorteerd gelegen. En toegegeven, misschien was het niet volledig normaal dat boeken en cd's alfabetisch werden geordend. Maar dat had ik al jaren achter me gelaten!

Ik streek geen onderbroeken meer (beloofd!) en ik maakte een werkblaadje niet helemaal opnieuw omdat een streepje niet volledig juist stond. (Want ik was er achter gekomen hoe duur inkt kan zijn! Ben je gek? Het werkblad ging zo ook wel dienen).

Dus, nee, in mijn hoofd was ik absoluut geen perfectionist. Want was ik ook niet degene geweest die in het tweede middelbaar een maquette van een huis moest maken en die het had gepresteerd de muren niet tegen elkaar te laten komen? Want wat deed die halve centimeter er nu eigenlijk ook toe? Best veel, als je het huis zou bouwen op ware grootte... Ach, bijzaak. Zie je wel? Géén perfectionist! Ha!

Ik bezocht de website dan ook op eerder wantrouwende wijze. Toen ik klikte op de link naar Coaching van Perfectionisme las ik eerder diagonaal. Perfectionisme, bla bla bla, dit gaat me geld kosten, bla bla bla... Symptomen die kunnen wijzen op het patroon van perfectionisme.

Bevestigingsdrang. Oei! Is het goed? Vind jij dat oké? Zie je me graag? Ja, maar zie je me echt graag? Wat vind jij dat ik moet doen? Oké... Misschien dat ik dit kleine symptoompje wel een béétje bezat.

Te hoge kwaliteitseisen. Het is gewoon toeval dat ik me hierin ook wel wat herkende. Puur toeval.

Laag zelfbeeld. Wel, euh... Ja, kijk. Het zit zo. Ik kan het ook niet helpen dat een ander alles altijd beter kan. Kijk naar mijn zus: Zij is nu eenmaal slimmer. Kijk naar de vrouwen binnen de Musicalcompagnie: Zij kunnen nu eenmaal beter zingen. Kijk naar mijn parallelcollega: Zij is nu eenmaal een betere juf. En kijk naar de rest van de wereld: Zij zijn gewoon allemaal beter in iets van hun leven te maken.

Faalangst en andere angsten: Vroeger bestierf ik het wanneer ik voor een publiek piano moest spelen. Ik weet nog hoe ik als kind al hartkloppingen kreeg toen ik eraan dacht dat je aan de universiteit hele dikke boeken vanbuiten moest leren. Ik ben dan ook op 18-jarige leeftijd níet naar de universiteit gegaan. Ik was opgelucht dat juf zijn een studie was die nog net binnen mijn bereik lag. Maar of ik faalangst had? Nooit bij stilgestaan.

Controledrang. Aha! Zie je wel! Ik heb geen perfectionisme, want ik heb geen controledrang! Tot ik verder las wat dit precies inhield. Je maakt altijd lijstjes en planningen. Shit. Wel controledrang, dus.

Veel denken en vaak piekeren. Need I say more...

Te grote betrokkenheid en verantwoordelijkheidsgevoel. Wat je zelf doet, doe je beter. Daar was ik altijd van overtuigd geweest. Dus deed ik ook alles zelf en liet de touwtjes moeilijk los.

Uitstelgedrag. Goh, mag ik daar morgen eventjes op terugkomen?

Oké, oké, ik geef het toe. Kristof had gelijk. Ik ben een perfectionist. Hij had gezegd dat het oké was om dingen perfect te willen, maar niet in de mate dat ik alles perfect wilde hebben. Het stopte me te zijn wie ik écht was en gaf me niet de kans de dingen te doen zoals ik er blij om zou zijn.

Is dat niet wat contradictorisch?, had ik gevraagd. Want ik vond dat het niet klopte. Ik deed net alles zodat het perfect was... voor de perfectionist. Niet?

Neen. Maar dat kan Patricia je allemaal uitleggen. Ik wil je alleen nog zeggen: Sta er volledig voor open en laat het allemaal op je afkomen. Je zal jezelf later dankbaar zijn dat je bij haar hulp hebt gezocht, had Kristof geantwoord.

Oké, dus mijn vorm van perfectionisme zou me geen stap vooruit helpen in deze burn-out.

En met het lezen van de info op de website kon ik er écht niet meer omheen. Ik moest stappen ondernemen om uit mijn verkeerde routine van het leven te geraken. Anders zou ik blijven ronddwalen en nergens uitkomen. Ik zou mezelf weer bijeen rapen om binnen een paar jaar opnieuw in gruzelementen te vallen. En ik wilde niet meer dood. Ik wilde leven en kunnen genieten van elke stap die ik op mijn pad zette. En ik wilde dat mijn familie eindelijk eens met een gerust hart kon gaan slapen. Dat ze eindelijk zouden weten: met onze jongste komt het ook wel goed. Ze is alleen wat trager van begrip.

Ik stuurde Patricia een zeer beleefde mail met de vraag tot een afspraak en ik sloot af met de meest beleefde en vriendelijke groeten. Haar opbellen kon ik toen nog niet. Zij belde mij een paar dagen later wel op. Ze had een vriendelijke stem. We spraken een datum af en ze eindigde het gesprek met een welgemeende Hou je goed en ik kijk ernaar uit je te ontmoeten!

Insgelijks, mevrouw!


Ben jij ook op zoek naar een manier om met jouw perfectionisme om te gaan?

Of lees hier verder in het dagboek van mijn burn-out.

© 2019- 2020 Georgia Marie blog. Alle rechten voorbehouden. e-mail: georgia.marie.blog@gmail.com
Mogelijk gemaakt door Webnode
Maak een gratis website. Deze website werd gemaakt met Webnode. Maak jouw eigen website vandaag nog gratis! Begin