Ach, ik wist heel goed wat ik wilde. Copywriter worden. Het onderwijs was welletjes geweest. Ik had het 12 jaar volgehouden, maar nu was het volledig op. Ik heb nog steeds een groot respect voor mijn collega's die zuchtend en steunend het hoofd bieden aan de ellenlange lijst opdrachten en vooroordelen, maar ik kon het niet langer. Of ik kinderen om me heen miste? Nee. Of ik klaar was om een job te doen met lange uren? Ja. Zou ik de vakanties missen? Nu nog niet... Misschien later wel.

Maar ik zag vooral voordelen. Ik zag mezelf fluitend naar mijn werk gaan. Daar zou ik dan de hele dag kunnen vullen met tonnen creativiteit. Mijn hart zwol in mijn borst als ik erover nadacht. Mijn ogen gingen spontaan glinsteren en ik lachte met mijn idiote glimlach waarbij je altijd net iets te veel tandvlees ziet en mijn neus nogal vreemd krult.

En dus ging ik met volle moed de cursus Copywriter te lijf. Ik duidde de belangrijkste dingen aan, maakte oefeningen en leerde zaken uit het hoofd. Terwijl ik nog geen diploma op zak had, begon ik toch al te solliciteren. Ik leef, blijkbaar, nogal graag in uitersten. Eerst durfde ik helemaal niets en dan durfde ik plots weer te veel. Ik stelde een cv op waarin geen ervaring in het vak te bespeuren viel. Ik sloeg hen om de oren met twaalf jaar werkervaring in katholieke en niet-katholieke scholen (hey, ik ben flexibel). Ik somde mijn studies op van middelbaar tot leerkracht (hey, ik ging voor mijn doel). Ik vermeldde dat de studie Copywriter lopende was (jawel, ik ben proactief). En dan duwde ik op de verzendknop.

Na een tijd van wachten was er niet één antwoord gekomen. Het frustreerde me en ik vond het ronduit onbeleefd! Natuurlijk wist ik dat ze mij niet zouden kiezen als er kandidaten waren met relevante ervaring. Ik ben niet dom. Maar ik had toch graag zwart op wit willen lézen dat ze mij niet kozen.

Ik had het erover met Kristof, mijn KernTalenten coach. Hij glimlachte en knikte.

Natuurlijk frustreert dat jou. Denk eens even aan jouw sterke KernTalenten en beantwoord dan zelf de vraag: waarom vind jij het zo frustrerend wanneer mensen je niet antwoorden?

Ik hoefde er niet lang over na te denken.

Heeft het te maken met het feit dat ik graag op een podium sta?, vroeg ik.

Helemaal juist. Jij wil gezien worden, opgemerkt worden en erkenning krijgen. Wanneer iemand jouw e-mail niet beantwoordt, word jij niet opgemerkt. En dat frustreert je. Sommige mensen tillen er helemaal niet zwaar aan wanneer ze geen antwoord op hun mail krijgen. Jij wel. Maar dat hoort gewoon bij wie jij bent, legde Kristof me uit.

Wat een vreemde mensen, merkte ik op.

Ik dacht dat iedereen gefrustreerd zou zijn wanneer hij geen antwoord zou krijgen! Kennelijk niet.

Niet veel later botste ik op een vacature Copywriter bij een communicatiebureau niet ver van waar ik woon. Ook zij kregen een e-mail van me én ik belde hen een paar dagen later op om te vragen of ze mijn e-mail goed hadden ontvangen. Merk mij op, godbetert! De vrouw aan de telefoon beloofde me dat de verantwoordelijke me spoedig zou contacteren. We namen afscheid en ik draaide thuis wat in het rond. En nu?

Een poos later kreeg ik 's avonds op een onmenselijk laat uur een e-mail. Ze hadden mijn e-mail goed ontvangen, maar mijn kandidatuur niet weerhouden omdat er te veel geïnteresseerden waren die relevante ervaring konden voorleggen. Maar ze wensten me wel heel veel succes in mijn creatieve loopbaan.

Ik legde mijn smartphone weer naast me in de zetel en keek verder naar het programma op tv dat ik met een half oog aan het volgen was.

Ach, dacht ik, dat is heel begrijpelijk.

Ik besloot om nog wat te wachten met antwoorden. Eerst even alles laten bezinken, zodat het geen al te emotionele e-mail werd waarvoor je je jaren later nog moet schamen.

Maar in bed kreeg ik plots een ingeving. Zou ik...? Nee. Maar misschien moest ik gewoon...? Of anders kon ik... Nee? Waarom niet? Waarom wel? Moet je daar lef voor hebben? Of was het een heel normale gang van zaken?

De volgende ochtend zette ik mijn computer aan en beantwoordde de e-mail.

Dag Bert...

En toen bleven mijn vingers even boven het toetsenbord hangen. Twijfelend. Maar dan ineens ging ik ervoor. Honderd procent.