In de hal van het gebouw stonden wel miljoenen deurbellen. Zoveel nummers om uit te kiezen! Ik heb het niet zo op nummers. Die brengen me in de war. 56 of 65; ik moet er nog steeds heel goed over nadenken wat het precies is. En daar stond ik dan...

Uiteindelijk vond ik de juiste. Door drie keer op de brievenbussen bij haar naam het nummer nog eens te lezen. Zo kom je natuurlijk snel aan die 10 000 stappen per dag. Op en af. Op en af. Op en af...

Hallo, Eva! Welkom! Ik doe de deur voor je open en dan kom je naar de zesde verdieping. Dan draai je naar rechts en kom je naar de deur met de vlinder, legde de stem door de luidspreker me uit.

Oké, antwoordde ik in het ijle en ik duwde al tegen de deur nog voor de bzzzt had geklonken. En het was trouwens trekken.

De lift zag er oud uit. Een model uit de jaren '80, zoals ik me liften herinnerde van vroeger. Met een raampje in de deur die je maar mag openen nadat je een klik hebt gehoord. De deur was groen, maar hier en daar had roest de kleur al doen verdwijnen. Toch leek ik in deze lift veiliger dan in dathippe, nieuwe gevalletje in mijn eigen appartementsgebouw.

Terwijl ik naar boven zoefde dacht ik na over de boodschap die ik net had gekregen. Op de zesde verdieping naar rechts en naar de deur met de vlinder. Het leek haast wel codetaal.

Als de gans gaggelt gaat het brood vliegen. Niemand die weet waarover het gaat en iedereen die er maar wat probeert van te maken.

Maar goed, het was geen codetaal. Het was écht. De lift stopte, ik hoorde het klikje en duwde de deur open. Zodra ik naar rechts ging, zag ik een openstaande deur waarboven een vlinder aan een touwtje hing die bewoog in de wind.

En toen ontmoette ik de vrouw achter de stem. Patricia. Het was een lieve vrouw met een open gezicht. Boordevol energie. Een en al vrolijkheid en positivisme. Dat was wel wat anders dan de psychologe waar ik vroeger naartoe ging en die steeds een geeuw moest onderdrukken terwijl ik mijn angsten en twijfels op tafel gooide! Bij Patricia zou het anders zijn.

De eerste sessie praatten we alsof we op café zaten. Patricia wilde me wat leren kennen en vroeg me waarom ik aan mijn perfectionisme wilde werken. Dat is belangrijk om te weten, zie je. Als je er alleen maar aan wil werken omdat het van iemand moet, dan kom je geen stap verder. Je moet het zelf willen.

Nadien werden er meteen vier nieuwe sessies gepland. Samen zouden we dat perfectionisme weer op het rechte pad zetten. Ik had er al zin in!

De volgende dag zat er een vragenlijst in mijn mailbox die ik moest invullen tegen de volgende sessie. Die was pas een paar weken later. Ik stelde het invullen van die lijst dus nog even uit. Waarom vandaag doen wat je morgen kan doen? Maar zo klinkt de echte quote waarschijnlijk niet. Kleine stapjes...

Ben jij ook op zoek naar een manier om jouw perfectionisme goed in te zetten?

Of lees hier verder in mijn dagboek van een burn-out.