And you know it...
Ik ben te koppig, te trots, te da ziede van hier! ingesteld om het niet te doen slagen. Terwijl er helemaal geen druk wordt opgelegd om de paroxetine af te bouwen.
Little did I know dat je ook bij een
gestage afbouw hinder kan ondervinden. Mijn huisarts had me op het hart
gedrukt dat mijn afbouwtraject van gemiddelde duur was. Sommige mensen
konden het sneller, anderen zouden meer tijd nodig hebben. Ik zou moeten
voelen hoe mijn lijf erop reageerde. En wanneer ik merkte dat de
nevenwerkingen te erg werden, moest ik een weekje langer op die ene
dosis blijven hangen. Niet nóg eens met 10 mg minderen, maar mijn lijf
de tijd geven eraan te wennen.
Ja dokter, nee dokter, ik volg jouw advies.
NOT.
Mijn mama lacht niet voor niets nog steeds met een van mijn karaktertrekken: ik wil dat en ik wil dat nu. Ik heb nu eenmaal niet veel geduld in het leven. Zodra ik mijn zinnen had gezet op die deadline binnen drie maanden, dan werdhet ook de deadline binnen 3 maanden. En geen dag later. Ik ben te koppig, te trots, te da ziede van hier! ingesteld om het niet te doen slagen.
Terwijl er helemaal geen druk werd opgelegd en ik alle tijd van de wereld mocht nemen om de paroxetine af te bouwen. Van buitenaf dan toch. Vanbinnen raasde een of ander monster dat me opjutte niet op te geven en door te zetten.
En zo kwamen de zipkesdagen in mijn leven. Dat zijn de momenten waarop mijn lijf gedurende een seconde even uitschakelt. Ik duizel, ik zie niets, ik hoor niets en mijn hart vergeet haar ritme. Een tel. En klaar. Soms iets langer. En klaar.
Ik kon nooit op voorhand inschatten hoe de dag ging zijn. Af en toe voelde ik bij het opstaan al aan dat het een zipkesdag zou worden, maar vaker was het een verrassing die zich rond 11 uur in de voormiddag aandiende.
Het is best vermoeiend wanneer je lijf je in de steek laat; ook al is het maar een korte tel. Maar als je vele korte tellen bij elkaar optelt... Wel, dan begrijp je wel dat ik het op den duur een beetje beu werd.
Ik had twee keuzes:
- Doorzetten en de zipkesdagen erbij nemen
- De zipkesdagen ontlopen en dus de medicatie weer opbouwen
Maar dan zag ik dat logge lijf weer in de spiegel en zette ik door. Ik was zeer streng terwijl ik mezelf verder uitputte. Want ik had eigenlijk maar één duidelijk doel voor ogen: opnieuw in mijn maatje 36 passen zoals dat vroeger met wijdopen armen lukte.
Intussen begon ik ook te sporten, thuis in de woonkamer. Niet buitenshuis, oh nee. Er waren basisoefeningen die me niet lukten. Mijn lijf was gesloopt door die burn-out en dat besefte ik toen pas ten volle. Na 9 maanden in bed of in de zetel te liggen, waren mijn spieren slap en was mijn conditie tot onder nul gezakt.
En wéér was ik streng.
Lukt echt niets je? Flauwe trien. Hoe moeilijk kan het zijn om gewòòn even te pompen? Om gewòòn even op en neer te springen, drie minuten lang. Om gewòòn te lungen, te burpeeën of te squatten? (May I add dat zelfs spell check deze werkwoorden niet herkent? Vast omdat we niet worden geacht ze zomaar 'gewoon' toe te passen!)
Medicatie afbouwen én sporten én fulltime werken én anderhalve meter afstand houden van je familie en vrienden. Het was misschien wel wat (te) heftig.
Maar ik zette door. En de dag kwam die ik zo mooi had omcirkeld op de Libelle-kalender die in de keuken aan mijn muur hangt. Mijn God, wat glunderde ik. Voortaan hoefde ik geen antidepressiva meer te nemen om roze randjes rond mijn dagelijkse leven te zien.
En wanneer iemand me vroeg hoe het met me was, antwoordde ik keurig dat het fantàstisch met me ging!