Eva.... Voor jou zes schellekes kaas... Wat boter.... Brood... Vlees... Vuilzakken van de stad.... En een potteke préparé.

En zen.

Het zal je dus niet verbazen dat ik tijdens de drie uur durende sessie ook helemaal zen geworden was door met Kristof te praten.

We overliepen de antwoorden die ik had gegeven ter voorbereiding van deze sessie.

Er heeft nog nooit iemand zó uitgebreid geantwoord als jij!, begon Kristof te vertellen. Ik keek even op. Hij had me toch gezegd uitgebreid te zijn? Wel... Dit was mijn idee van uitgebreid.

Heb ik te veel geschreven?, vroeg ik onzeker. Ik haatte het om fouten te maken. Hij lachte en schudde zijn hoofd.

Helemaal niet. Dat is net goed! Zo kan ik me veel beter een beeld vormen over jou en je KernTalenten.

Mijn uitgebreidheid werd geaccepteerd en gewaardeerd. Ik kon weer rustig ademhalen.

Ik verdween opnieuw tussen de gordijnen die mijn heden scheidden van mijn verleden en lag weer op de grond met schurende, bruine tapijttegels in het eerste huis waar ik ooit had gewoond. We bespraken de spelletjes die ik speelde, wat ik verzon en wat ik beleefde. Er kwamen nog meer herinneringen terug dan voordien. Ik was opnieuw vier jaar oud met een jogging en rolschaatsen aan mijn voeten in de gang. Ik speelde weer op de slaapkamer die ik met mijn zus deelde. Mijn bed stond aan het raam; dat weet ik nog. Hoe vaak hadden we 's avonds in bed gelegen, denkend dat mama al beneden was om dan Ik zie, ik zie... te spelen in het donker? Of Het is een dier en het begint met... Al was dat een verraderlijk spelletje, want mijn spelling was nog niet op punt. Zo heb ik ooit een dier met een N laten raden en wist niemand van mijn familie dat het om ne Nolifant ging.

Toen werd ik ouder. We verhuisden en ik kreeg een eigen slaapkamer. Die ruimte van 3 op 4 is het toneel geweest van heel wat evenementen. Dans- en zangoptredens voor duizenden toeschouwers, een dansschool mét zakelijk kantoortje, de backstage van menig Vlaams artiest, een turnzaal waar Olympiërs jaloers op zouden zijn,... En wanneer de optredens, repetities of trainingen niet in mijn planning pasten, speelde ik met mijn Barbies of bouwde ik een huisje.

We namen een korte pauze. Ik kwam terug met mijn voeten in het heden en moest mijn parkeerschijf gaan aanpassen. De frisse lucht maakte mijn hoofd even leeg. Ik miste mijn kindertijd, besefte ik. De tijd waarin je nog geen grote zorgen had, waarin je huilen om een nare droom het engste vond wat er je kon overkomen en waarin je nog steevast geloofde in een En ze leefden nog lang en gelukkig voor iedereen.

Toen kwam het. Mijn eigen KernTalentenanalyse. Ik was nieuwsgierig en bad dat ik antwoorden zou krijgen die ik wilde horen. Kristof was blij. Zijn vermoedens waren tijdens deze sessie volledig bevestigd. De analyse klopte als een bus.

Eva, jij bezit 13 sterke KernTalenten, begon hij. Je moet weten dat elke mens in totaal over 23 KernTalenten beschikt. Sommige zijn klein (en eisen vooral energie), sommige zijn half (en geven noch nemen energie) en sommige zijn sterk (en geven je energie).

13 energiegevers, dus!

En ik viel haast achterover toen ik hoorde dewelke ik bezat.

Eva, jij bent een doorzetter pur sang. Wat? Nee, dat kon niet! Ik gaf toch altijd heel snel op? Dat had ik ook vaak te horen gekregen, dus moest het waar zijn.

Nee, jij geeft niet op. Jij blokkeert. Want... En nu komen we meteen bij jouw allergrootste struikelblok: Jij hebt perfectionisme met faalangst.

En dat perfectionisme met faalangst kwam, helaas, in een aantal van mijn sterke KernTalenten naar boven, waardoor die me geen energie meer konden geven. Ik wilde alles té netjes, té duidelijk, té goed, té volledig. Ik had mijn lat zo hoog gelegd dat ik er alleen nog maar onderdoor kon gaan. En ik ging er onderdoor. Met huilen en hyperventileren en cynisme en een groot verlies van eigenwaarde.

Het verklaarde meteen waarom ik in burn-out was gegaan. Mijn karakter en ingesteldheid maakten van mij een gemakkelijke prooi. Ik kon heel moeilijk nee zeggen en wilde altijd (te) goed doen voor een ander. Ik durfde mijn eigen idealen en overtuigingen aan de kant te schuiven als een ander daar gelukkiger van werd.

Hoewel ik mezelf daarin volledig herkende, vond ik het niet leuk om dat te aanhoren. Het gaf me het gevoel geen ruggengraat te hebben en zwak te zijn.

Het maakt van jou een lief persoon, omdat je wil dat anderen zich goed voelen.

Oké, zo klonk het mooi maar toch bleef een zure smaak na in mijn mond. Aan deze nonsens moest iets veranderen.

Ik geef je vrijblijvend de gegevens mee van Patricia Wichman. Zij is, onder meer, coach voor mensen met perfectionisme, zei Kristof alsof hij mijn gedachten had kunnen lezen. Ik knikte dankbaar.

Gelukkig waren er ook sterke KernTalenten die me trots maakten. Ik bleek een geboren entertainer te zijn die leeft wanneer ze een publiek heeft. Ik was een kei in dingen organiseren. Ik was flexibel en hield van (fysieke) uitdagingen. Ik was creatief aangelegd. Ik had het in me om zelfstandig aan de slag te gaan, om te ondernemen.

Informatie overdragen is een half KernTalent van je. Dit houdt in dat onderwijs je niet per se energie geeft.

Ik was creatief en hoorde thuis op een po... Wablief? Zeg dat nog eens?

Onderwijs geeft jou niet per se energie, herhaalde Kristof.

En daar zat ik dan. Ik leunde achterover en liet de woorden even bezinken. En langzaam... heel langzaam.... verscheen er een glimlach op mijn gezicht.

Dus mijn burn-out is gegrond!, zei ik.

Die burn-out ging er vroeg of laat komen, bevestigde Kristof, Jouw klas is je publiek. Maar jouw publiek hoeft niet zozeer uit kinderen te bestaan. Zolang je maar mensen hebt die je opmerken, ben je gelukkig.

Hoe voel je je nu?, vroeg Kristof op het einde van de sessie.

Opgelucht, antwoordde ik naar waarheid, Ik was bang dat ik geen reden had om in burn-out te gaan en dat ik overdreef. Maar nu weet ik waarom alles is gebeurd wat er is gebeurd.

Ook de breuk met het lief had een uitleg gekregen. We waren er allebei verantwoordelijk voor geweest. Hij had zijn slechte kanten. Ik had mijn... minder fijne kantjes. Mijn faalangst maakte dat ik veel bevestiging vroeg. Dat ik bang werd mensen te verliezen. Bij een loner zoals hij werkte mijn onzekerheid natuurlijk averechts. Hij had mij weggeduwd en ik had hem beklemd. We hadden elkaar in een vicieuze cirkel gedwongen en bleven maar rondjes draaien. Hoe meer ik hem beklemde, hoe harder hij me wegduwde. Hoe meer hij me wegduwde, hoe harder ik hem bij me wilde houden. Het had nooit goed kunnen uitdraaien tussen ons. Op dat moment, toen ik dat besefte, nam ik in mijn hart afscheid van hem. Het werd tijd om hem los te laten.

Het is dat je achteraf pas alles van tevoren weet, zong ooit een wijs man...

Wil je zelf ook jouw KernTalenten laten analyseren? Neem eens een kijkje op deze websites.

Of lees hier verder in het dagboek van mijn burn-out.