De eerste vier maanden die mijn tijdelijke contract omvatten, vlogen voorbij. Ik maakte fouten. Tuurlijk wel! Maar ze konden allemaal nog worden rechtgezet. Soms met het schaamrood op de wangen, maar vaak ook gewoon met een glimlach en een knipoog.

Vlak voor corona - al waren we ons toen nog niet bewust van de donkere wolk die dreigend boven onze hoofden hing - werd ik geroepen. Het was tijd om de vier maanden in dienst bij het contentbureau te evalueren.

Of ik content was?

Ja. Zeer zeker. En ik hoopte dat ik nog wat langer mocht blijven. Dat vonden ze best oké. Ze zagen hoe ik sprongen vooruit maakte. Dat ik bijleerde. Dat ik niet stilzat. Dat ik peper in mijn gat had. Dat ik openstond voor kritiek en er wat mee deed... Ach, kritiek is trouwens een te zwaar woord. Het waren eerder Eva, denk eraan dat...-puntjes die ervoor zorgden dat ik aan dingen dacht die ik zelf nog niet zo vanzelfsprekend vond. Ze waren dus functioneel.

Mijn contract werd verlengd voor onbepaalde duur. Daar was ik bijzonder trots op. Het was zoveel meer dan een contract dat werd verlengd. Als ik keek waar ik, op dat moment, een jaar geleden had gestaan... Zelfs niet had gestààn, want dat kon mijn lijf nog niet. Een jaar eerder had ik alleen maar in een zetel of een bed kunnen liggen en sliep ik nog meer dan 16 uur per dag. En nu werkte ik in een branche waarin ik kon tonen dat er meer in me zat dan juf in de lagere school. Mijn God, ik was zoveel meer! Dat besefte ik toen pas ten volle. De toekomst zag er rooskleurig uit.

En toen kwam Corona.

We gingen allemaal naar huis met onze iMac onder de arm. Ons bureau zouden we elk vanuit ons kot mee draaiende houden. Eerlijk? Ik vond dat erg spannend. Waar ik voordien snel-snel even bij een collega kon aankloppen om me met een kleinigheidje verder te helpen, zouden we nu bij elkaar moeten inbellen.

Hallo? Hallo? Hoor jij mij? Zie jij mij? Wacht, het beeld blijft hangen. Kan je even herhalen wat je net zei? Je viel weg.

Of dan zaten we - zonder klank - uit te beelden dat we gingen bellen met de gsm. Of het op mail zetten. Maar we trokken wel onze plan. We verzorgden coronacommunicatie voor andere bedrijven, we maakten nog steeds flyers en websites, we bleven doorgaan.

Ik miste de babbels tussendoor met de collega's. Het enige live contact dat ik had, was met mijn drie katten. Ze sliepen op mijn schoot (niet allemaal tegelijk natuurlijk) terwijl ik teksten nalas. Ze lagen met hun kopje op de muis wanneer ik het design gedetailleerd nakeek. Ze sprongen over het toetsenbord wanneer ik mails opstelde die zakelijk begonnen met Beste en eindigden met ppppppppppptyzkf.

Het was jammer dat we allemaal weer achter gesloten deuren verdwenen. Want 2019 was met zijn burn-out mijn persoonlijke lockdown geweest. En ik had staan kirren dat 2020 mijn jaar zou worden. Well, not gonna happen... Maar daar was mama. Elke avond na het werk verscheen ze in het schermpje van FaceTime.

Alles goed, mie?

Telkens weer. En dan praatten we en zwaaiden we en gooiden we kusjes naar het scherm. Zo kwam ik de eerste weken van de lockdown zonder kleerscheuren door. Maar hoe lang ging die hetze nog blijven duren?