30 september ging het niet zo. Toen ik de slaapkamerdeur opende, was de gang leeg. Geen kat te bespeuren. Twee paar ogen werden groot en keken me verbaasd aan. Izar, de kleine die nu bijna 6 maanden oud was), knipperde lui met zijn ogen toen ik het licht aandeed. Hij kon ze amper openen bij het felle licht en keek me aan met de blik die elke ouder van puberkinderen herkent: oo em fucking zjie, ik was wel aan het slapen, hè! Maar dan in zijn eigen kattenmaniertjes. Nee, hij kwam niet mee naar het toilet. Ik vermoed dat hij dat gênant vond. Maar ook dit weer in zijn eigen kattenmaniertjes.

De routine die ik voordien zowat 11 jaar had volgehouden, was ik volledig verleerd. Opstaan, ontbijten, douchen, tas maken,... Ik moest weer nadenken welke volgorde mij het gelukkigst maakte. Misschien kon ik al meteen douchen en dan pas ontbijten? Nee. Je zou zien dat ik nooit mors, behalve dan. Ik ontbeet in pyjama. Had ik 's ochtends tijd om doorheen alle social media te scrollen? Geen idee. Ik deed het dus op het toilet, met een kat op mijn schoot en eentje die met het lintje van mijn pyjamabroek worstelde.

Laat mijn broek los, Castor, mompelde ik terwijl ik over zijn kopje aaide.

Spring er eens af, Pollux. Ik wil doorspoelen, zei ik terwijl ik het beestje in een wurggreep nam om hem toch maar te overladen met kusjes en knuffels.

En pas dan besefte ik dat mijn toilet vlakbij de deur van mijn appartement is en vroeg ik me af of men mij in de hall zou kunnen horen. Mijn broek loslaten en er eens af springen? Oh jee...

Ik zou willen roepen dat ik katten heb en dat dan iedereen zou zeggen: Ooooh, uiteraard. Die moeten broeken loslaten en er eens af springen. Om half zeven in de ochtend. Terwijl jij in je blote kont met een kat op je schoot door je social media scrolt.

Ik moest voortmaken. Rennen, springen, vliegen, doorspoelen en weer doorgaan, of zoiets. Ik smeerde boterhammen voor mijn ontbijt en voor mijn lunch. Ik vulde een drinkbus met water (want ik wilde gezond doen) en koos twee soorten koekjes uit mijn kast. Er gingen ook frambozen mee in een plastic doosje.

Toen ik mijn glas met sinaasappelsap vulde en mijn dagelijkse dosis serotonine klaarlegde, keek ik plots naar het pilletje. Dat kleine ding zorgde ervoor dat mijn gevoelens deels werden uitgeschakeld. Het was nodig geweest, zeker in het begin van mijn persoonlijke crise mondial. Was... Of is? Dat wist ik niet zo goed. Kon ik zonder medicatie ook gelukkig zijn?

Ik keek naar mijn buik en mijn billen. Ik voelde aan mijn wangen. Ik wist - zonder te kijken - dat in een dubbele kin had wanneer ik naar beneden keek. Dat wilde ik niet langer. Dus nam ik een besluit dat ik op dat moment bijzonder stoer en dapper en wijs vond, maar waar ik later toch een beetje spijt van zou krijgen: in plaats van een heel pilletje te nemen, nam ik maar een half. Ik legde het als een kruimeltje op mijn tong en slikte het door met een slok sinaasappelsap. Klaar. Later zou ik pas nadenken over alle gevolgen. Nu dacht ik alleen aan dat goddelijke lijf dat weer in mijn kleren zou passen. Een mens mag dromen, nietwaar?

Ik kwam tegen negen uur aan op mijn stage. Ik was wat te vroeg, maar dat was niet erg. Ik kreeg een bureau en een pen en een rondleiding. Mijn eerste opdracht was een blogpost te schrijven.

Makkelijk!, dacht ik. Maar ik kreeg een samengevatte samenvatting, of zo leek het voor mij toch te zijn, van waaruit ik een tekst moest opbouwen. Ik heb er dus wel even op zitten zwoegen, maar uiteindelijk had ik een tekst waar ik de term blogpost wel op durfde te kleven.

Die eerste dag was een geweldige ervaring. Er kwamen zoveel nieuwe indrukken op me af. Geen jengelende kinderen, geen zinnen die je tig keer moet herhalen, geen stilte in de gang, geen gebed bij de start van de lunch, geen huistaken die om een of andere duistere reden niet waren gemaakt, geen vechtende kinderen die je uit elkaar moest halen tijdens de pauze, geen gezeur aan je hoofd. Maar ook geen speeltijd om een koekje te eten. En dus knorde mijn maag rond tien uur vervaarlijk. Mijn lijf stond duidelijk nog op leerkracht-modus; niet voor de lessen, wel voor de pauzes. Oeps.

Op het einde van de dag kreeg ik vele berichtjes die me vroegen hoe mijn dag was geweest. Ik antwoordde steeds glunderend dat het zo intens leuk was. Maar het was meer dan leuk. Het was ook interessant en uitdagend en motiverend en geruststellend.

Oef, dacht ik, er is ruimte voor mij binnen copywriting.

Die eerste dag was natuurlijk nog maar een klein stapje, maar het was nog steeds een stapje vooruit. Ik ervoer een gevoel van trots zijn op mezelf. Ik had het toch maar mooi voor elkaar gekregen.

In het begin van het jaar had ik liggen snotteren omdat ik mezelf wijsmaakte dat ik helemaal niets kon en niets waard was. Nu, zes maanden verder, stofte ik mezelf af en klom weer naar boven. Niets kunnen en niets waard zijn? Wie zegt dat? Ik sla hem los op zijn gezicht.

Eva, je zei dat zelf, zei dat stemmetje in mijn hoofd.

Oh, zei ik en ik hield mijn vuisten losjes naast mijn lichaam.

Oh, herhaalde ik, dan wordt het dringend tijd om wat liever voor mezelf te worden.

Het voelde alsof het méér was dan een nieuw hoofdstuk in mijn leven dat begon. Vandaag was een boek begonnen met nog heel veel blanco bladen in...