Heeft jouw gevoel een kleur?
Onbezonnen Vrijheid: niets moet, alles kan. Geen zorgen. Om niets. Heeft dit gevoel een kleur? ... Excuseer?
Weet je nog dat ik heb kennisgemaakt met Patricia? En weet je nog dat ik op het einde de opdracht mee naar huis had gekregen om een vragenlijst in te vullen?
De tweede sessie brak aan. Ik had de vragenlijst twee dagen op voorhand pas ingevuld. Eerder was het me niet gelukt. Of ik het te druk had om dat document in te vullen? Eerlijk gezegd niet, nee. Maar ik vond wel steeds een excuus om het niet te doen.
Duid met een score van 1 tot 10 aan hoe aanwezig het volgende kenmerk van perfectionisme is in jouw dagelijkse leven.
Dat was, in 't kort, de opdracht geweest. Per onderdeel kreeg je een aantal voorbeelden. Aan mij om te bepalen hoezeer ik mezelf hierin herkende. Ik moest ook eigen voorbeelden geven.
Wàt ik precies schreef, ga ik je niet vertellen. Dat en de kleur van mijn ondergoed, houd ik zelfs in mijn pure en oprechte blog liever privé.
Ik zal je wel de punten geven. Iets quoteren kan ik goed. Hey, er zal altijd een stukje leerkracht in me blijven zitten. Wat er ook gebeurt.
Bevestigingsdrang: 9/10
Superieure kwaliteitseisen stellen: 7/10
Laag zelfbeeld: 9/10
Faalangst en andere angsten: 8/10
Drang om alles en iedereen onder controle te willen hebben: 9/10
Piekeren: 7/10
Uitstelgedrag: 10/10
Niet kunnen kiezen of beslissen: 5/10
Te groot verantwoordelijkheidsgevoel: 9/10
Doorgaan, niet opgeven: 8/10
Kijk, mama! Zo'n mooie punten heb je mij niet vaak mee naar huis zien nemen!
Compensatie- en ontsnappingsgedrag: ...
Excuseer? Dit onderdeeltje moest ik nog eens aandachtig herlezen. Ik begreep niet goed waarover het ging.
"Perfectionisme veroorzaakt stress. Mensen die dit patroon in een extreme vorm hebben, staan letterlijk en figuurlijk onder druk. Om aan die druk te ontsnappen en vaak ook om te proberen hun eeuwige denken te stoppen, zoeken ze een uitweg in ontsnappings- of compensatiegedrag."
Nagelbijten, zelfmutilatie, overmatig eten of drinken, verslavingen, overdreven opgaan in hobby's, suïcidale gedachten,... Ik werd angstig toen ik het allemaal las. Hè?! Gelukkige hoefde hier geen punten op geplakt te worden. Ik kon mijn hoofd dus netjes opbergen in het zand en zo de punten die ik mijn eigen zijn herkende, negeren. En.... duik!
Tijdens de sessie werd de eerste stap gezet om mijn patroon van
perfectionisme te doorbreken. Ik lag neer en sloot mijn ogen. Als in een soort
trance door Patricia's stem (Wat heb ik toch met stemkleuren sinds mijn
burn-out?) voelde ik me volledig ontspannen.
Patricia nam me mee naar mijn verleden. Ik mocht teruggaan naar een moment dat ik heel leuk vond.
Kijk maar eens even waar je terechtkomt.
Gek genoeg liep ik door de speeltuin uit mijn kindertijd en herinnerde ik me de krassen en woorden op het speelhuisje waar ik zo graag in 'woonde'. Ik gleed van de glijbaan en voelde de lucht mijn longen vullen. Ik zag mama en papa op een bank zitten terwijl mijn zus en ik - elk ergens anders - speelden. Ik rende. Heel hard. Zo hard dat je je afvraagt of je voeten je neus wel kunnen volgen. Zo leuk wanneer je beseft dat alles goed komt. Dat je veilig bent. Buiten adem zijn en de koude lucht die je tanden pijn begint te doen, omdat je als een dolle hond hebt rondgelopen met je mond wagenwijd open. In je kindertijd mag dat.
Ik voelde me veilig in mijn herinnering.
Welk gevoel ervaar je?, vroeg Patricia me. Haar stem klonk mijlenver weg.
Onbezonnen Vrijheid. Niets moet, alles kan. Geen zorgen. Om niets, zei ik.
Heeft dit gevoel een kleur?
Say what?
Maar Kristof had me gezegd ervoor open te staan. Ik moest het allemaal op me laten afkomen en ondergaan. En dus ontspande ik me.... En zag ik het inderdaad een kleur krijgen.
Geel. Felgeel. Zoals de zon.
Heeft het gevoel een vorm?
Mijn gevoel was een tweedimensionale schijf. Een gele dus. Ze was groot maar niet zwaar. Ze was warm, maar niet té warm. Ze was makkelijk hanteerbaar en ze zat nooit in de weg; wat ik ook deed.
Lag ik daar met een dwaze glimlach op mijn gezicht, moest ik plots naar een ander moment in mijn leven overschakelen. Het werd donker en ijzig koud. Het voelde zwaar en maakte me, zelfs terwijl ik daar lag en niets me kon raken, angstig en nerveus. Ik zuchtte. Probeerde adem te halen.
Ik wilde niet zijn waar ik me nu bevond. Het was een moment in mijn leven waarop ik me zeer bewust was van het angstige gevoel dat ik niet voldeed. Niet voor een ander en al zeker niet voor mezelf. Ik hoorde de stem in mijn hoofd weer die me uitlachte om alles wat ik ooit had geprobeerd in mijn leven. Da's een hardnekkige, koppige doorzetter. Hij verplichtte me dingen te doen en zei me dat, wanneer ik het niet deed, ik nooit wat zou betekenen.
Dit was Moeten en hij was blauw. Donkerblauw. Metallic blauw. Hij leek een loden bal die zwaar woog in mijn hand. Ik wilde hem kunnen negeren en weggooien, maar dat ging niet. Het mocht ook niet van Patricia.
Je hebt Onbezonnen Vrijheid en Moeten allebei nodig in je leven. We moeten alleen even de spelregels voor jullie alle drie opnieuw bepalen.