Onze klant was een goedlachse vrouw met tonnen energie. Ze had een open gezicht, een uitnodigende houding en een mond die geen twee seconden stilstond. Ze heette me welkom. En zodra ik werd voorgesteld als Dit is Eva en ze werkt sinds twee weken bij ons, werd de glimlach nog breder en het begrip en het geduld nog wijder. Dat was lief. Die zakenwereld bleek dan toch minder gehaaid en eng te zijn dan ik tijdens de autorit had gedacht. Het was alsof ik door Brussel op safari was: zolang je je armen en benen binnen het voertuig houdt, kunnen de wilde dieren je niet te pakken krijgen. En daarna ga je langs de souvenirshop om een plastic olifant te kopen voor het thuisfront. Als bewijsstuk van je moed en volharding.

Bij de start van de meeting werd er koffie aangeboden. Of ik ook wat wilde? Ik schudde glimlachend mijn hoofd. Ook water weigerde ik. Waarom? Omdat ik schrik had plots te moeten rechtstaan en met zakelijke stem te zeggen: allemaal goed en wel en we kunnen er vast wel 20K tegenaan gooien, maar de meest prangende vraag moet toch wel de kortste weg naar het toilet zijn. Ik wilde zo weinig mogelijk opvallen. Het liefst van al was ik de vlieg op de muur die eens kwam kijken hoe meetings tussen zakenlui werden gehouden. Ik wilde horen hoeveel termen er over en weer gingen en waar ik het raden naar had wat ze precies betekenden. (Heel wat, trouwens) Maar ik wilde liever niet zélf het woord moeten nemen. Nog niet. Want ik had geen idee waarover het ging. Ik luisterde en zoog alle informatie in me op.

En toen kwam dat restje burn-out piepen. Ik had het erg graag willen vermijden tijdens de meeting, maar het was zoveel sterker dan ik was: dutjestijd. Tijdens het herstel thuis kon ik natuurlijk gewoon slapen wanneer mijn lijf zei dat ik moest slapen. Hier... wel, heel eenvoudig. Hier niet. Maar mijn ogen werden zwaar, ik hoorde nog maar flarden van de gesprekken en mijn handschrift werd een lijn met hier en daar een opflakkering van een duidelijke letter. Soms al eens een woord. Dat was heftig. Ik probeerde mentaal aanwezig te blijven tijdens de meeting. Op de gepaste momenten te knikken en te lachen. Ik weet niet of het me echt gelukt is. Misschien beging ik wel flaters. Kwam ik over als ongeïnteresseerd. Maar het feit was dat ik, in plaats van de vlieg op de spreekwoordelijke muur te zijn, de vliegen op de muur zag landen en meteen afgeleid was door alles wat niet ter zake deed. Omdat ik mezelf probeerde wakker te houden.

• Oh, een vrouw stapt door de gang. Klik-klak-klik-klak...

Mag je niet te lang naar luisteren, want een eentonig ritme wiegt je zó in slaap.

• Zou er eigenlijk een patroon zitten in de gekleurde deurtjes van de lockers die we daarnet waren gepasseerd?

Ik heb nooit de tijd gehad om het uit te zoeken en dus vraag ik het me nog steeds af.

• Hoeveel is in godsnaam 20K? Waarom kunnen we getallen niet gewoon zeggen zoals ze zijn. Met tientallen. En duizendtallen. En centjes achter de komma.

Mijn teamleider lacht er nu nog steeds mee dat ik niet kon volgen in de wereld van de grote bedragen. Grote bedragen voor ons, maar peanuts voor de meeste bedrijven.

• Oh, ik heb nog eens zin in een Giant menu van de Quick...
  

I rest my case.

Het einde van de meeting kwam in zicht. Laptops werden dichtgeklapt en notitieschriften werden gesloten en opgeborgen. Dat laatste, dat was ik. Ik was nog erg oldschool op dat vlak. Ik vertrouwde volledig op pen en papier. Die digitale wereld was duidelijk de mijne nog niet.

Het regende toen we weer naar Leuven moesten. Mijn teamleider stelde, gentleman-gewijs voor dat hij de auto wel zou halen en me aan het onthaal zou komen oppikken. Als je weet dat mijn haar bij regen een eigen leven begint te leiden, mag het je niet verbazen dat ik niet eens de moeite deed om het cliché gesprek van Zeker? Want ik kan best mee tot daar stappen, hoor te voeren. Laat jij je hoofd maar natregenen en ik zie je hier wel terug. And off you go.

Tijdens het wachten dacht ik terug aan de meeting. En ik vervloekte mezelf omdat ik niet de hele tijd geconcentreerd had kunnen blijven. Vroeger ging dat wél. Ik kon met gemak aandachtig blijven voor langer dan een halfuur. Nu niet meer. Fucking burn-out. Ik schaamde me er wel voor. Mensen rondom me zijn niet meteen moe, of vallen niet semi in slaap tijdens meetings, en ze kunnen meepraten met de grote mensen. Dit moest ik volgende keer beter doen.

Plots bliepte mijn gsm. Er stond een voicemail klaar. De huisbaas van het appartement boven het mijne vroeg of ik in de buurt was. Er was een probleem dat moest worden opgelost en daarom moest hij even naar het plafond in mijn living komen kijken. Terwijl ik een antwoord typte, werd mijn rug wat rechter.

Hai, sorry, ik hoor je bericht nu pas want ik zat in meeting (Oh, hoe cool klonk dit?! Net echt!). Ik ben vanavond pas laat weer thuis van kantoor (Stoer, hè: kantoor in plaats van klas!). Krijg je het zonder mijn hulp ook opgelost? (Ennnn not my problem anymore)

Een auto toeterde en ik keek op. De teamleider zat kletsnat achter het stuur op me te wachten. Ik pakte mijn spullen, hoorde opnieuw een bliepje en keek vluchtig op het scherm: no prob, succes met je meetings.

Ik glunderde. Toch al één iemand die dacht dat ik volledig paste in de wereld van meetings en safari's in Brussel!