De tweede week regende het, waardoor het donker en modderig werd tussen de velden. Mijn auto werd vuiler en vuiler terwijl ik hem doorheen putten en modderhoopjes manoeuvreerde. En het feit dat ik had besloten mijn medicatie af te bouwen, wreekte zich nu. En hoe! Ik was doodop en viel haast in slaap achter het stuur. Ik kon mijn ogen niet openhouden; hoe hard ik ook probeerde. Daarom zette ik de ramen van mijn auto open, zodat de frisse - of zeg maar gerust ijskoude - lucht me wakker hield. Het regende binnen en de druppels deden me huiveren en bibberen. Ik zette de radio aan om me op het geluid van de radiostem te kunnen focussen.

Wakker blijven, Eva, wakker blijven. Wakker blijven, Eva, wakker blijven.

Ik bleef het herhalen, tot ook het ritme van mijn mantra me in slaap wiegde.

Shit!

Gelukkig hield ik me tijdens mijn stage wel overeind, al was het soms erg moeilijk.

Ook door de pillen kreeg ik zoefjes in mijn hoofd. Mijn brein werd opnieuw een tl-buis die eentonig zoemde, net zoals in het begin van mijn burn-out. Het gevoel was angstaanjagend herkenbaar. Het enige verschil was dat er nu af en toe een zindering aan werd toegevoegd. Dan deed mijn hoofd de hele tijd van zoem-zoem-zoem-zoem en werd ik plots verrast door een gevoel van kortsluiting. Dat deed zelfs pijn! Alsof er iemand met een nagelschaartje in een adertje in je hersenen knipte. Au, verdomme!

Wanneer ik stapte, verloor ik soms mijn evenwicht. Dan leek alles goed te gaan, totdat de zindering in mijn hoofd kwam. Tegelijkertijd leek er altijd iemand me te duwen.

Tik, jij bent hem!, waarbij ik een stap opzij moest zeggen om mijn evenwicht te corrigeren. Het beste wat ik dan kon doen, was mijn ogen even sluiten en wachten tot het voorbij was. Gelukkig duurde elk momentje nooit echt lang; hooguit een paar seconden. Het was alleen jammer dat er nogal veel momentjes op één dag waren. Ik deed heel erg mijn best mijn lichamelijke ongemakken te verbergen. Stel je voor dat men mij raar zou vinden! Of dat ze zouden denken dat ik een alcoholprobleem had, want zo leek het wel als je mij zag wankelen en wiebelen.

's Nachts zweette ik zo erg dat ik midden in de nacht op de andere helft van mijn bed moest gaan liggen. Mijn eigen plaatsje, steevast aan de linkerkant van het bed, was doorweekt en ijskoud. Mijn pyjama leek wel een dweil. Mijn haren plakten tegen mijn hoofd alsof ik net uit het zwembad kwam.

Het zweten werd op den duur zó erg dat mijn spieren verkrampten. Mijn kuiten, mijn rug, de spieren tussen mijn ribben,.... Het deed pijn. Op een nacht werd ik wakker van pijn aan mijn zij. Ik kreeg mijn lijf niet meer gestrekt en dus zat ik uren later nog met verkrampte spieren. Ademen deed pijn. Niet ademen deed pijn. Met andere woorden: ik was gejost.

Toen dacht ik, voor de eerste keer sinds mijn ex mijn lul van een ex was geworden: Kak, alleen zijn suckt. Ik had iemand willen wakker maken om te kunnen zeggen: Rek mij uit en masseer mij. Ik had gehoopt dat er iemand mij zou vastnemen en me zou kunnen helpen. Ik had gewenst dat er iemand zou zijn die glimlachend zei: Kom hier dat ik u help, vrouw van mijn leven. Al weet ik ook wel dat het er in het echte leven ook niet altijd zo rozig aan toe gaat. Maar wanneer je pijn hebt, mag je - heel even maar - wat aan zelfmedelijden doen.

Wanneer er geen man in huis is, ga je voor de andere redder in nood: Dafalgan.

Ik loste een bruistablet op in wat limonade en, terwijl ik wachtte, wreef ik zelf over mijn pijnlijke spier. Het loste niks op. Het enige wat ik ermee bereikte was dat ik ook mijn schouders verkrampte.

Conditie en lenigheid: 0,0.

Na de werkdag die ik overleefde op Dafalgan en stoerdoenerij, ging ik naar de repetitie van onze musical. Daar was Koen. Als er iemand kon helpen, was hij het wel. En dat deed hij ook.

Hey Koen (kus), ça va? Seg, à propos, knijp eens want ik heb echt superveel pijn!

En Koen kneep en rekte mij uit. Ik zei au en ooh en oef. Maar het hielp wel. Hij kreeg de spier weer ontspannen. Eindelijk kon ik weer in- en uitademen. Ik sloot mijn ogen en voelde mijn hele lijf ontspannen. Toen pas besefte ik hoe moe ik was. Maar het gevoel van geen pijn te hebben, was het grootst.

Glimlachend omhelsde ik Koen.

Held!, riep ik dankbaar uit.

Hij was niet alleen een held omdat hij mij van de pijn had verlost. Zijn actie had er ook voor gezorgd dat ik het niet meer erg vond om thuis alleen te zijn. Ik had genoeg vrienden die me hielpen als ik dat nodig had. Eigenlijk had ik nog geen partner nodig. Daar was het op vele andere vlakken nog veel te vroeg voor. Nu mijn spieren weer meewerkten, kon ik weer een tijdje door.

Zou je niet beter je medicatie weer opbouwen, als je zoveel last heb van ontwenningsverschijnselen? Je moet je kunnen focussen op je stage, opperde een vriendin.

En ik deed wat ik het beste kon. Ik schudde ferm mijn hoofd en bleef resoluut bij mijn standpunt. Daarbovenop haalde ik mijn beste argumentatie boven: Zijt ge zot? En dan nadien nog eens door die ontwenningshel? Nee, dank u.

Geef toe, daar had niemand wat van terug.