Heb je iets speciaals nodig?, vroeg Kristel me.

Ja, antwoordde ik beslist, ik wil de look van Kate en jij gaat me daarbij helpen.

Kate, je weet wel. Kate, het fictieve personage dat ik had vertolkt. Kate, de vrouw met een paar ballen aan haar lijf waar menig man jaloers op zou zijn. Kate, die alles was waar het mij momenteel nog aan ontbrak.

If you can't be her, copy her.

Kristels ogen lichtten op. Een complete make over? Dat zag ze wel zitten. We parkeerden ons daar waar het gratis was en slenterden door de stad. We gingen naar winkelketens en naar boetieks. We kochten onder het motto Dat is écht niet duur en argumenteerden dat we het beslist nodig hadden.

Bij elke jurk en broek die ik paste werden mijn billen iets pronter, mijn rug rechter en mijn blik alerter. Er plakte ook een vleug van een glimlach op mijn gezicht die ik nog niet volledig kon plaatsen. Het was een mengeling van verbazing, verwarring, herkenning en geruststelling.

Eva? Psst, Eva, fluisterde ik tegen mezelf.

Wat is er? Ik kan nu niet veel praten. Ik ben aan het shoppen, antwoordde ik terwijl ik me in een broek en top wurmde die met veel precisie op elkaar waren afgestemd zodat iedereen meteen zou zien: "Dit kan geen toeval zijn. Deze vrouw heeft hier donders goed over nagedacht. Fashion Queen!"

Eva? Ben jij dat? Ben jij dat echt?, fluisterde ik terug.

Ik stopte even en bleef bewegingsloos naar mijn spiegelbeeld kijken. Daar stond ik dan. Van top tot teen... ik. Ik heb daar als een idioot naar mezelf staan grijnzen in het pashokje met Kristel die buiten op me wachtte.

Ja, Eva, dit ben ik!, glunderde ik.

Ik heb veel kleren gekocht die dag. Terwijl ik naar huis ging, kwam er toch weer een aloude twijfel de kop opsteken: ging ik die kleren ook écht durven dragen? Ik zou opvallen op de straat. Mensen zouden me gezien hebben.

Thuis maakte ik me klaar om naar bed te gaan. Ik dacht terug aan de opdracht die Patricia me had gegeven: wees lief voor je gevoelens en spreek ze liefdevol toe. Het voelde zo ongemakkelijk, maar daar ging ik.

Hey.... Yo.... Whazzup?!

Komaan, Eva, dit slaat helemaal nergens op. Doe normaal.

Goedenavond Onbezonnen Vrijheid. Hoe gaat het met je?

Verwachtte ik dat het ging antwoorden? En waarom plots zo plechtig? Hoofdschuddend besloot ik het voor bekeken te houden en een boek te lezen. Nu al. Dit was niets voor mij. Gevoelens toespreken, puh! Laat me niet lachen. Mijn ouders zouden me gek verklaren als ze wisten dat ik in bed een gesprek had met Onbezonnen Vrijheid.

Zuchtend legde ik het boek weer weg. Ik wilde de opdracht doen lukken. Hoe ging ik anders van dat allesoverheersende perfectionisme verlost worden? Dus sloot ik mijn ogen en praatte tegen Onbez... mezelf. Laten we de dingen gewoon benoemen zoals ze zijn: ik praatte tegen mezelf.

Hey... Het was leuk vandaag. Ik weet nu dat ik.... jòu meer moet toelaten in mijn leven en van de kleine dingen moet genieten. Vandaag heb ik genoten. Ik heb geprobeerd al wat minder na te denken over wat anderen van me zouden kunnen vinden of denken. In het pashokje had ik al tonnen meer lef! Nu aan de andere kant van het gordijntje ook nog. Maar dat komt wel. Nietwaar? Fijn dat je bij me was.

Ik moest er zelf toch even om lachen, maar voelde me toch ook enigszins lichter. En minder alleen. Toen ik mijn boek weer vastpakte, besefte ik plots dat die andere - Moeten - ook nog moest worden toegesproken.

Ah ja, jij bent hier ook. Zoals altijd. Jij bent het die me dingen té perfect wil laten doen. Jij bent het die mij zegt dat ik nergens goed in ben. En dat ik een teleurstelling ben. En dat.... Weet je wat, ik ga slapen. Doe jij het licht nog uit? Dank u.

"Geef ze allebei liefde."

Makkelijker gezegd dan gedaan wanneer je een schuldige kan aanwijzen voor àlles wat ooit fout liep in je leven. Confronterend ook wanneer die schuldige diep in je genesteld zit. Al 34 jaar...

Het patroon doorbreken ging alleen ik kunnen. Niemand anders. Ik stond voor een moeilijke taak. Maar mijn KernTalentenanalyse had uitgewezen dat ik een doorzetter was. Ik wist dus wat me te doen stond.