Hallo, controle!
Hallo, ik ben Eva en ik ben psychisch gedecompenseerd. En jij, wat doe jij zoal in het dagelijkse leven?
Op een dag lag ik, heel toevallig, in de zetel voor mijn tweede dut. Het was half twaalf en ik had in mijn drukke schema nog geen tijd gevonden om te eten of om me te douchen. Mijn hippe outfit bestond uit een t-shirt met lange mouwen (en een vlek van het strijkijzer erop die er nooit meer uitgaat) en een pyjamabroek met verdwenen elasticiteit zodat je je buik moet uitsteken om niet in je onderbroek te staan.
Toen ging de bel. Hier gaat de bel niet van ding dong, maar wordt een schel geluid in het ritme van een mitraillette op je afgevuurd.
Mijn katten stoven alle kanten uit en ik schrok me rot. Omdat ik geen zin had om open te doen, bleef ik roerloos liggen. Ik hield zelfs mijn adem in, zodat niemand zou weten dat ik thuis was... Al was die kans sowieso klein dat iemand het zou weten, want ik woon op de eerste verdieping en mijn woonkamer is niet aan de straatkant gelegen. Maar ik speelde liever op zeker.
De bel ratelde een tweede keer en ik zuchtte. Mag een mens al niet meer slàpen, nee? Ik zette me overeind en wachtte af. Ik sprak met mezelf af dat, als de bel nog één keer zou overgaan, ik zou opendoen. Nog voor ik en ik de deal hadden kunnen bezegelen, klonk het schel geluid weer waardoor het hele appartementsgebouw op zijn grondvesten leek te daveren.
Hallo?, zei ik in de parlofoon.
Hallo, de controlearts hier! Mag ik even binnenkomen?, kraakte de mannenstem aan de deur.
Shit. Hier had ik geen zin in.
Ik duwde op het knopje en trok mijn pyjamabroek tot onder mijn oksels. Ik zocht vergeefs naar mijn pantoffels en zette nog snel een bril op mijn neus.
Aan de deur van mijn appartement wachtte ik de vreemde dokter op. Ik hoorde zijn voetstappen vol goede moed onderaan de trap beginnen en ik zag de opluchting wanneer hij zijn bolle buik tot op de eerste verdieping had gesleurd.
Eva?, vroeg hij me met uitgestoken hand.
Ik knikte en ging opzij zodat hij naar binnen kon. Mijn twee katten stonden verdedigend naast me. No one shall pass!!! Maar ze trippelden, met de staart tussen de poten, weg zodra de voetstappen hun richting uit kwamen.
Hij ging meteen aan de keukentafel zitten en opende zijn aktetas. Het eerste wat ik opmerkte waren zijn vuile voetstappen die achterbleven op de tegelvloer. Verdorie, dat ook nog!
Goed, Eva, ik ben hier omdat je hebt aangegeven dat je van... even kijken... 15 februari van dit jaar afwezig bent. Jouw ziekteverlof is reeds twee keer verlengd en ik lees dat je lijdt aan psychische decompensatie.
Psy-chi-sche de-com-pen-sa-tie, dames en heren. Ik vraag me af of ik me voortaan kan voorstellen als: Hallo, ik ben Eva en ik ben psychisch gedecompenseerd. En jij, wat doe jij zoal in het dagelijkse leven?
Psychische decompensatie is gewoon een mooie, psychologische Freudiaanse term die zoveel wil zeggen als: Ze kan het eventjes allemaal niet meer aan.Maar goed, de dokter zat op mijn antwoord te wachten. Dus ik knikte. Ik wist dat mijn huisarts deze woorden steeds opnieuw neerpende. Ze had me gezegd: Trek je van deze zware woorden niet te veel aan. Ik moet het nu eenmaal op deze manier omschrijven. Ik had er helemaal niet van wakker gelegen, want ik wist eigenlijk niet eens wat "decompensatie" precies inhield.
En heb je dan een burn-out of een depressie?, vroeg hij.
Ik haalde onwetend mijn schouders op. Ik wist alleen dat ik me rot voelde. Wat kon mij het schelen wat het nu precies was?
Situeert het zich op professioneel of op privévlak?, wilde hij weten.Toen begon ik te huilen.
Allebei, snotterde ik.
Heb je al stappen ondernomen om er wat aan te doen?
Hij keek me over zijn brillenglazen heen aan. Ik knikte en veegde met mijn mouw langs mijn neus. Fierheid is snel verdwenen op zulke momenten.
Ik heb van mijn huisarts medicatie gekregen (snot opsnuiven) en ik ben op KernTalentenanalyse geweest (overdaad aan speeksel inslikken) en er werd me aangeraden om in therapie te gaan (zuchten om dieper adem te kunnen halen) bij een vrouw die me kan helpen met mijn perfectionisme.
Hij knikte en vond het goed dat ik niet alleen maar in de zetel sliep maar ook dingen dééd.
Welke medicatie neem je?
Essa.... Essi... Esci... Ik weet dat het op -pram eindigt, antwoordde ik.
Escitalopram, zei hij feilloos. Zie je nu waarom ik geen dokter ben geworden? Ik zou de mensen naar de apotheek sturen met de boodschap iets te nemen dat eindigt op -pram. Close enough.
Dan heb je toch al zeker een depressie.
Dank u, ex, om je doordachte aanpak en keuze van het moment om de relatie stop te zetten. Ik zal je later vermelden in mijn speech wanneer ik een of andere trofee in handen krijg. Al zal je niet meer zijn dan een voetnoot.
De dokter en ik praatten nog wat verder over het werk en alles wat daarbij kwam kijken dat mij ongelukkig maakte. Hij besloot dat ik ook een burn-out had.
Met een zwierige kribbel had hij mijn ziekteverlof als verantwoord genoteerd. Hij gaf me nog de raad de tijd te nemen die ik nodig had en hij wenste me toe dat ik snel weer gelukkig zou zijn in het leven.
Met die mooie woorden (en de vuile voetstappen) liet hij een afdruk na in mijn leven en kon ik opnieuw dutten. Ik was gerustgesteld, maar zijn bezoekje was heel uitputtend voor me geweest. Van slag zakte mijn pyjamabroek tot op mijn knieën.