Ik werd wakker, glimlachte. En geeuwde.

Oké, dacht ik, ik draai me nog één keer om en dan sta ik op. Beloofd.

Zoals dat wel vaker met beloftes aan jezelf gaat, hield ik me er niet aan. Uiteindelijk rolde ik pas in de late namiddag uit mijn bed. Ik ontbeet en dacht terwijl aan mijn collega's die er op dat moment al een hele werkdag hadden op zitten. Het deed me zuchten, want die energie hàd ik gewoonweg niet. En te zeggen dat ik vroeger amper stil te krijgen was...

Het stelde me enigszins teleur. Ik had gehoopt dat ik na de ogen-opende therapiesessie als een compleet ander mens zou opstaan, maar ik herkende mezelf nog veel te goed wanneer ik in de spiegel keek. Dit was nog steeds Eva die al wel een beetje was veranderd en gegroeid, maar nog niet genoeg in mijn eigen ogen. Er zat nog te veel frustratie, ergernis en boosheid in. Alles wat ik uitte kreeg ik zelf in mijn gezicht gegooid. Het is heel irritant om in strijd te zijn met jezelf. Maar je moet er wel doorheen.

Goed, ik geef mezelf nog een dag de tijd. Morgen zal het vast wel beter gaan.

(zucht) Uiteraard niet. Ook de dag erna kwam er van mijn plannen niet veel in huis.

Verdomme, verdomme, verdomme!, vloekte ik. Waarom bleef ik dagdagelijkse dingen toch zo abnormaal benaderen? Ik maakte van elke mug een olifant en werkte hierdoor op mijn eigen zenuwen. Het hielp dan niet wanneer anderen me - goedbedoeld, dat besefte ik ook - vroegen hoe het met al mijn plannen ging. Want ik kon niet gewoon antwoorden dat er niets van in huis kwam. Dus zei ik iets vaag, zoals wel goed, hoor om dan meteen van onderwerp te veranderen.

Weet je wat Izar nu weer heeft gedaan?!

Zodra ik weer op mezelf was aangewezen, kon ik mijn eigen vragen niet omzeilen door van onderwerp te veranderen. Dat had ik al iets te lang gedaan. Ik sprak het blauwe en het gele gevoel weer aan en maande hen aan om, samen met mij, werk te maken van mijn leven. Ik moest dringend de touwtjes weer volledig in handen krijgen.

En toen - heel plots en redelijk onverwacht - werd ik op een dag wakker en had ik zin om te strijken. De zon scheen en haar stralen verlichtten de overvolle wasmand. Ik kon ze niet negeren. Ik koos er een aantal kledingstukken uit en gooide die in de andere - veel kleinere - wasmand... Je moet het slim aanpakken, natuurlijk. Alles wat in de kleine wasmand lag, werd die dag gestreken. Het voelde aan als de eerste, omgekeerde stap op de maan: One small step voor mankind. One giant leap for me! Ik jubelde en hield mijn kleine Izar Simba-gewijs in de lucht.

Hakuna Matata, jongen! Ik heb eindelijk de energie gevonden om te strijken! Nu gaat alles weer goed met me komen, zong ik terwijl ik met de kitten door de woonkamer huppelde. Izar sprong uit mijn greep en bleef de rest van de dag ver uit mijn buurt.

De volgende dag sliep ik vele momenten die ik afwisselde met verantwoorde dutjes. Om maar te zeggen: je energiepeil is écht danig gezakt door een burn-out en heeft verdomd veel tijd nodig om zich volledig te herstellen.

Na die ene dag lag het strijkritueel weer weken, zo niet màànden, stil. Dus kwam ook de frustratie weer. Tot ik dacht aan wat Patricia me had laten zeggen: ik doe de taken wanneer ik het nodig vind om ze te doen. Ik deed erg mijn best om niet alles meer te strijken. Sommige kledingstukken konden best ongestreken de kast in. In het begin kreeg ik dan een vreemd gevoel in mijn borstkas, maar na verloop van tijd ebde dat weg en besefte ik: af en toe een kreukje is geen ramp.

De award voor Huisvrouw van het Jaar zal ik waarschijnlijk nooit meer kunnen winnen. Vroeger, misschien, wel. Maar door de lat toch iets minder hoog te leggen en al wat vaker nee te zeggen is mijn leven toch veel kreukvrijer geworden dan toen ik nog alles tot in de puntjes streek. Het is maar hoe je alles bekijkt en waar je je prioriteiten legt, natuurlijk.