We deden soundchecks met Daan. Zodra je microfoon aanstaat knalt je stem doorheen de ruimte. Of jij daar nu lijfelijk aanwezig bent of niet.

Die ene dag voelde ik me niet zo best. Ik kon er de vinger niet op leggen maar ik liep al zuchtend en schouderophalend door de woonkamer. Ach, dacht ik, dat zal straks wel beter zijn wanneer ik naar de repetitie ga. En ik zuchtte me schouderophalend doorheen de dag.

Niet dus!

Het ging absoluut niet beter. Ik veranderde in een snotterende kleuter die om àlles huilt.

Eva, doe dat nog eens.

Huil: Ze vi-hihihii-inden mij niet goe-hoe-hoe-hoeeeed meer!

Weet iemand waar mijn broek is? Geen antwoord. Weet iemand waar mijn broek is?

Huil: Ze zie-hihihihi-ien mij ni-hihihi-iet!

Sommigen kunnen zich altijd wat meer dan een ander permitteren. Hè, Eva?

Deze had er serieus ingehakt bij mij. Ik voelde me omver geblazen. In plaats van de storm te laten gaan liggen, zorgde ik voor een plaatselijke regenbui.

Mannen, binnen drie minuten beginnen we! Iedereen staat klaar in de coulissen!

En toen kwam er een waterval aan tranen. Anna zag het en trok me beslist mee, weg van daar.

Zet je microfoon uit, zei ze me. Ik snotterde en hyperventileerde. Zij niet. Zij was de denker en de doener op dat moment. Zij wist perfect wat er moest gebeuren.

Mijn vest ging uit, mijn t-shirt werd omhoog getrokken en met een kleine klik aan het bakje op mijn rug werd mijn stem afgesloten. Alles wat ik nu zou zeggen bleef tussen haar en mij.

Wat is er?, vroeg ze me. En ook al hadden we maar drie minuten, toch bleef ze geduldig naast me zitten op de houten trap. Aan een gammel toilet.

Ik ben zo verdrietig en ik voel me zo gekwetst door dingen die er vandaag werden gezegd, zei ik.

We praatten erover. Wijze Anna met gouden raad. En ik met snottebellen aan mijn neus want ik had geen zakdoek bij me.

Wat ik vooral fijn vond was dat ze me niet naar de mond praatte. Ze erkende dat ik me gekwetst voelde en wat jij voelt is altijd juist, zei ze. Maar ze wees er ook op dat zulke dingen al wel vaker waren gezegd en toen deerde het me niet.Opmerkingen werden de hele tijd door gekscherend in het rond gestrooid. Niets om je zorgen over te maken. En anders zei je lachend wat terug en stond het 1-1.

Sorry als ik vandaag wat heb gezegd dat jou heeft gekwetst. Dat is dan nooit mijn bedoeling geweest, zei Anna toen.

Ik knuffelde haar en fatsoeneerde mijn gezicht om in de coulissen klaar te gaan staan voor mijn cue.

Zij had trouwens niets gezegd dat me had gekwetst, maar het feit dat ze de tijd had genomen om mij even apart te nemen om me weer op te blinken deed deugd.

De repetitie begon. De weinige momenten dat ik niet op het podium stond, piekerde ik over mezelf. Het ging net zo goed. Waarom dan nu een dag als deze? Waarom die tranen? Waarom dat immense verdriet? Waarom kon ik niks aanhoren? Waarom voelde alles aan als kritiek? Waarom, waarom, waarom?

En pas wanneer we allemaal onze microfoons opborgen en ons weer verkleedden in onszelf, besefte ik wat er aan de hand was. Ik huilde opnieuw. Deze keer was het een mengeling van kinderlijke moeheid en volwassen opluchting omdat ik dan toch niet gek blijk te worden.

Ik/ben/mijn/pil/len/aan/het/af/bou/wen/en/nu/voel/ik/mij/weer/do-how-hown.

We lachten er allemaal op en mijn tranen werden voor me weggeveegd.

Dat is helemaal niet erg, schat. Morgen neem je gewoon weer een heel pilletje en alles komt goed. Wijntje voor nu?