Ik heb bij een communicatiebureau een stageplaats gevraagd en ik mag op gesprek om puntjes op i's te zetten!, riep ik uit. Ik kon het niet stilletjes en volwassen zeggen. Het moest eruit. Als ik de woorden nog veel langer zou binnenhouden, zou ik inwendig ontploffen. De praktijk van Patricia zou een rommeltje worden.

Patricia keek me enthousiast aan.

Nee! Echt waar? Wat goed voor je! En wat goed van je! Vertel me alles, zei ze.

Toen ik de e-mail van Bert had gekregen dat mijn kandidatuur niet was weerhouden, vond ik dat jammer, maar ik wilde wel vooruit in mijn leven. Zomaar schouderophalend ach, dat is zeer begrijpelijk blijven mompelen, ging me niets brengen.

Ik had mezelf een deadline voor het examen Copywriter opgelegd. Vrijdag, 25 oktober 2019 zou ik naar Hasselt rijden om mijn schriftelijke examen af te leggen. Dan had ik nog een aantal weken om te studeren en dàn moest ik er klaar voor zijn. Ik wilde een extra diploma, dus moest ik er ook voor gaan.

Maar wat ben je met een diploma als je de dingen alleen in theorie kan? Ging dat mijn kansen op de arbeidsmarkt vergroten? Ik dacht het niet. Een stage, dàt was wat ik nodig had. En nu stond er ergens een deur op een ieniemienie kier. Ik hoefde ze alleen maar even open te duwen en mijn hoofd binnen te steken. Dat is precies wat ik had gedaan.

Natuurlijk had ik mezelf eerst goed voorbereid. Ik heb niet zomaar 'een' stageplaats aangevraagd. Ik zei meteen wat mijn plan was: ik zou een tijd bij hen stage lopen om de tips 'n tricks van een echte copywriter onder de knie te krijgen en zij hadden iemand die (hopelijk) de werkdruk wat zou verminderen. Het verhaal mocht wel een win-win-situatie worden.

Bert vond het een interessante piste en vroeg me in zijn mail of ik donderdag of vrijdag langs kon komen voor een gesprek. Als we de neuzen in dezelfde richting kregen, kon ik maandag misschien al mijn stage beginnen. Begrijp je nu waarom dat bericht op mijn schermpje me zo deed huppen?

Patricia vond het geweldig, maar ze zei me ook dat ik goed op mezelf moest passen. Niet te veel hooi op mijn vork, goed naar mezelf luisteren en de stage alleen maar doen als ik er - na het gesprek - een goed gevoel bij had.

Vergeet niet dat je lichaam nog steeds herstellende is van een burn-out. Zo'n dingen hebben tijd nodig, herinnerde ze me. Ik knikte braaf en glunderde nog steeds.

Na de sessie belde ik meteen mijn mama op. Ik was nog aan het stappen naar mijn auto - die ik, sinds ik mezelf leer meer te léven en dingen te doen, netjes parallel kan parkeren - en probeerde in mijn spreken niet te laten horen dat ik onderweg was. Maar dan hou ik weer mijn adem in en voel ik een druk op mijn borst. Ach, dacht ik, dan moet mama maar even luisteren naar een marathonloopster op rust.

Ik vertelde haar over de mail en over de eventuele stageplaats en hoe mijn toekomst er plots héél rooskleurig uit zag. Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn.

Mama? Hoor je me nog?

Ja, ik hoor je. Het is alleen.... Ik begrijp dat je enthousiast bent en het is heel tof dat je die stage hebt aangevraagd...

Geef toe, jij hoorde de 'maar' toch ook al van in de stilte, niet? Ik stond stil op het voetpad en liet mijn schouders hangen.

... Maar (Zie je? Daar heb je hem, dacht ik)

Maar màg dat wel; een stage tijdens je ziekteverlof?

Het rooskleurige randje rond mijn toekomst kleurde plots weer donkerpaars.

Wie gaat dat te weten komen?!, zei ik nog.

Ik was wel even boos. Gefrustreerd. Geërgerd. Op dat moment wilde ik gewoon een mama die samen met mij droomde. Maar gelukkig had ik een mama die realistisch was en me ervoor behoedde met mijn hoofd eerst in het ondiepe te springen. Dankzij haar zou ik me geen pijn doen. Op geen enkele manier.

Het was waar: je mag helemaal geen stage doen tijdens je ziekteverlof. Dat kwam ik te weten omdat ik

a) een stage mocht beginnen op maandag en

b) het vrijdag om 14u30 nog even vroeg aan de personeelsdienst van de school waar ik werkte.

Die vraag hadden ze nog nooit gehad, had de vrouw aan de lijn me verteld. Ze gingen het even opzoeken en me terugbellen .

Toen de nee kwam, moest ik snel nadenken. Ik moest op een uur met een oplossing komen. Om half vier zou ik de personeelsdienst niet meer kunnen bereiken en na het weekend werd ik om 9 uur op mijn stageplaats verwacht.

Ik deed wat elke volwassen, zelfstandige, vrouw die met haar beide voeten in het leven staat, doet: ik belde mijn mama op voor raad en goedkeuring.

Mama, zei ik, ik wéét dat ik je niet om je toestemming zou mogen vragen. Ik wéét dat ik mijn eigen keuzes moet maken, maar deze lukt me echt niet alleen. Hoe boos zou jij zijn als ik mijn goedbetaalde job in het onderwijs voor onbepaalde duur on hold zet? Ik kan alleen maar stage doen als ik nu meteen verlof zonder wedde neem. Geen loon meer, geen zekerheid. Werkloos.

Toen antwoordde mama eerder verrassend voor me. Ik had veel verwacht, behalve wat zij me vertelde.

Het is jouw leven en jij moet doen waar jij gelukkig van wordt. Het is niet aan mij of aan papa om dingen goed te vinden. Wij snappen heel goed waarom je deze beslissing neemt. Je weet ook wat de gevolgen zijn, maar als jij die oké vindt, moet je ervoor gaan. En trouwens, je bent 34 jaar. Je bent volwassen genoeg om je eigen doordachte keuzes te maken.

Mijn mama liet me los. Zo voelde ik het aan. Ze liet me los en gaf me te kennen dat ik het allemaal kon. Ze vertrouwde erop dat ik goede keuzes zou maken en dat ik de dingen zou doen die ik nodig vond in mijn leven. Het gaf me een heel warm gevoel vanbinnen.

Zij deed het lichtje, daar achteraan op die brug, mijn toekomst nog wat meer verlichten.

Mijn mama. Ze is een pateeke, maar dan wel eentje met de beste en fijnste ingrediënten.