In mijn geval werd dat:

1. Gij zult niet alles willen strijken.

Ik mag best dingen ongestreken in de kast leggen.

Eerlijk? Ik vind het nog steeds ontzettend moeilijk. En dus blijft de strijk zich opstapelen tot een berg waarvan ik de top amper nog kan zien.

2. Gij zult eten... verdomme!

Weet je nog hoe ik, terloops, opmerkte dat ik stop met eten wanneer ik me down voel? Patricia legde me uit waarom ik dat deed. Wanneer ik de controle dreig te verliezen, wil ik nog ergens een houvast. Mijn eten kan ik controleren. Ik ben de baas. Ik heb de macht. En dus bepaal ik of ik eet. Vaak doe ik het dan niet, omdat het hongergevoel me laat herinneren aan de keuze die ik gemaakt heb. En het is een straf voor mezelf, omdat ik dan (onbewust) mezelf volledig wil neerhalen: jij verdient geen eten, jij stuk onbenul.

Pas wanneer het fatalisme geleidelijk aan wegebt, begin ik weer te eten. Beetje bij beetje. En dat zal ook altijd gebeuren. Het zelfdestructieve gaat steeds weer wat liggen, maar zal wel altijd blijven loeren.

Daarom is ook mijn gewicht steeds een ongezonde fixatie geweest. Ik kan die in de hand houden. Ik kan mezelf slank houden waar anderen verdikken door naar koekjes te kijken. Ik eet die koekjes dan op en blijf in een 36 passen. Dat is pure macht over mijn lijf, mensen!

Is dit een eetstoornis? Waarschijnlijk kan je mijn verkeerde beeld over voeding en mijn eigen lichaam hier wel onder klasseren.

Shit, dat er ook nog bij.

3. Gij zult niet steeds aan uw ouders vragen of gij de juiste keuze maakt.

Misschien kwam ik in het begin wel wat afstandelijk of arrogant over, want ik vroeg niets meer. Ik ging alles alleen doen en in mijn eentje beslissen. Alsof ik de grijze zone volledig uit het oog was verloren. Er was zwart en er was wit. En ik sprong van het ene in het andere vak, zonder mijn omgeving daarover in te lichten.

4. Gij zult de dingen doen die gij wilt en niet om een ander te plezieren.

Egoïsme is er in vormen en maten. Je mag het best een béétje zijn. Soms. Wanneer het geoorloofd is aan jezelf te denken en je eigen mening en wensen voorop te stellen. Moeilijk, hoor, wanneer je steeds in functie van een ander dacht. Dat deed ik, volgens Patricia, mijn hele leven al. En dus was deze een bijzonder moeilijke om om te buigen. Ik ben nog steeds niet helemaal op de juiste weg. Maar ik blijf wel enthousiast onderweg...

5. Gij zult nee durven zeggen.

Nee! Euh... ja! How, wacht even. Wat wordt dit verwarrend! Ik bedoel: ja, ik zal voortaan nee durven zeggen.

Eva, wil jij deze taak op jou nemen?

• Mijn hoofd doet: shit! Als ik nee zeg, gaan zij teleurgesteld zijn. Als ik nee zeg, zitten zij met de handen in het haar. Als ik nee zeg, vinden ze mij misschien toch niet zo'n toffe meer.
• Mijn hart doet: klopklopklopklopklop in mijn keel.
• Mijn handen bibberen een beetje van de spanning.
• Mijn mond doet: ... euh... welja... Het is te zeggen.... Liever niet. Euh... néé.

Work in progress, mensen. Work. In. Progress.

Wauw, liep het daar grondig fout! "Uitstelgedrag voor Dummies" kan ik zowaar als bestseller uitgeven. Ik weet er namelijk alles van. En ik word er zelf gefrustreerd door, maar toch kan ik het proces niet doen stoppen. Ik stel alles uit tot wanneer ik niet anders kan dan in paniek schieten.

7. Gij zult uw apenjaren beleven.

Als tiener wilde ik alles té goed doen. Niet op schools vlak, nee. Dat interesseerde me voor geen meter, die vakken in het middelbaar. Maar ik heb niets stiekem gedaan, ging niet uit en heb nooit ruzie gemaakt met mijn ouders. Omdat ik braaf en flink en goed wilde zijn. Omdat ik hun leven niet nodeloos vermoeiend wilde maken. Ik heb geen straffe verhalen te vertellen. Ik was grijs en onopvallend. Vraag misschien eens aan mijn klasgenoten van toen of er een Eva in hun klas zat. Waarschijnlijk herinneren ze zich vaag iemand die nooit wat zei.

Maar misschien had ik toen meer moeten léven, meer moet durven en meer domme dingen moeten doen. Op die leeftijd denkt iedereen schouderophalend "dat het er stiekem wel wat bij hoort". Wanneer je 34 bent, wordt het gewoonweg gênant. Toch vindt Patricia dat ik voor een lightversie van mijn apenjaren moet gaan. Al zie ik er het nut niet van in om achter de kerk stiekem te gaan roken en dan op vijf kauwgommen tegelijk te knabbelen alvorens naar mijn ouders te gaan. Nope. Not gonna happen. Ik zet liever in op meer te léven en dingen te durven.

8. Gij zult in uzelf geloven.

Maar wacht even... Kan ik alles wat ik wil doen wel écht? Ik heb geen zin om mezelf allemaal dingen wijs te maken en dan enorm teleurgesteld te worden door de uitkomst.

En toen vond ik het kadertje terug dat jaren aan mijn muur had gehangen. Mijn levensmotto. Mijn lijfspreuk.

Als je wil vliegen, moet je durven gaan.

Verdomme, ja! Waarom was ik gaandeweg vergeten dat deze stelling me steeds liet dromen? En had ik niet net gezegd dat ik meer wilde leven en vaker dingen wilde durven? Hier ga ik dan... Want ik wil vliegen. Heel erg graag. Van bovenaf zie je alles in een beter perspectief en lijken die dromen plots niet zo onoverkomelijk groot meer. Ik kan het best... Maar dan moet ik er eerst zélf in geloven.

9. Gij zult vitamine D opnemen.

Ik ben enorm vatbaar voor dipjes. De herfst- en wintermaanden volledig dipjesvrij doorkomen, is elk jaar opnieuw een strijd. Soms win ik, soms winnen de dipjes. Dit vertelde ik ook aan Patricia.

Oh, maar neem dan bij de start van het winteruur een vitamine D-kuur. Er wordt gezegd dat dat helpt bij mensen die gevoelig zijn aan dipjes en depressies.

En dat vertelt men mij nu pas?!