We begonnen heel eenvoudig. Met mijn beide voeten op de grond - letterlijk dan toch al... - mijn arm gestrekt vooruit en mijn blik op het wazige punt moest ik luidop herhalen wat Patricia me zei.

Zeg "Ik ben Eva", droeg Patricia me op.

Ik ben Eva, herhaalde ik braaf.

Ze duwde op mijn arm en ik bleef sterk.

Dit is je sterke gevoel. Voel je het?, vroeg ze me.

Ik knikte ja en dacht: het zal wel. Waarschijnlijk duw je gewoon niet erg hard nu.

Zeg nu "Ik ben Wim", vervolgde ze.

Ik zei het ook waarna er weer op mijn arm werd geduwd. Hij ging feller naar beneden en mijn blik verschoof meteen van het wazige punt naar mijn arm. Ik had geen grotere druk van haar hand op mijn arm gevoeld..

Wacht even, how how how! Niet zo snel!

Ik bedoel.... Wàt?!

Dit gevoel is niet sterk, omdat je onderbewuste zich niet kan vereenzelvigen met de stelling dat jij Wim bent. Voel je het verschil?

Weer knikte ik, maar ik voelde me vooral gefrustreerd omdat ik dit niet kon uitleggen of kon plaatsen.

Er kwamen een heleboel stellingen op me af die ik moest herhalen. Was mijn arm zwakker, dan wist Patricia dat het een onderwerp was waaraan nog wat moest worden gesleuteld.

Op het einde van de eerste reeks stellingen moesten we te weten komen wat de grootste onderliggende reden was waarom ik dingen bleef uitstellen. Ik denk dat ze zelf al wel een idee had. Ik was bijlange niet de eerste die met haar portie uitstelgedrag bij haar in therapie kwam.

Als ik dingen uitstel, voel ik me veilig, omdat ik ze niet fout kan doen.

Ik herhaalde de stelling plechtig en wachtte het antwoord van mijn onderbewuste af. Sterk. "Ik" was er dus mee akkoord.

Ik pak de dingen meteen aan, omdat ik weet dat ik ze kan.

Natuurlijk ging mijn arm hier naar beneden toen er op werd geduwd. Stel je voor: anders zat ik met een schizofreen onderbewuste! En ik weet niet of ons Tine (lees hierover in deze blog) hier dan wel kon ingrijpen.

Daar zat ik dan. Faalangst pur sang. Om toch maar geen fouten te maken, deed ik de dingen gewoon helemaal niet. Ik was te streng voor mezelf. Strijken moest tot in de puntjes goed zijn, ik verfoeide elk pluisje op de grond en in de winkel moest ik de meest perfecte (lees: gezonde en goedkope) producten kunnen vinden. De druk die ik mezelf oplegde was ongemeen groot. En ja, alleen ik ben daar verantwoordelijk voor! Niemand anders heeft me ooit gezegd dat ik zo gedetailleerd góed moet zijn.

Maar omdat ik niet (meer) aan mijn eigen eisen kon voldoen, liep alles in het honderd. Zodra ik wilde gaan strijken, werd ik al teleurgesteld bij de gedachte dat de t-shirts van H&M steeds krom trekken en dus nooit meer netjes en precies kunnen worden opgevouwen. De worsteling met het dekbedovertrek werd me te machtig; mijn opgebrande lijf had er gewoon létterlijk de fut niet voor!

Begon ik aan de schoonmaak, moest mijn appartement lijken op een advertentie uit de Ikea catalogus. Als je zo wil leven, stel ik voor om zoals ik te doen: schik de kussens in de zetel en zit dan de hele dag op een keukenstoel zodat die zetel er mooi blijft uitzien. Weet je wel hoe vermoeiend dat is? En je billen doen op den duur pijn!

Wanneer ik dan toch eindelijk naar de winkel ging, probeerde ik een wauw-kar samen te stellen. Dat is de kar waar je stiekem in kijkt en denkt: wauw, dat is zo iemand die tijd heeft voor gezonde maaltijden en die waarschijnlijk opstaat door naar het vogelgezang aan haar raam te luisteren. Maar ik eindigde toch altijd met zakken chips en frisdrank naast al dat gezonde gedoe. Dan voelde ik me toch altijd wel een béétje een loser. En dat is gewoonweg stom van me, want chips is nu eenmaal lekker en het mag!

Ben je klaar voor de tweede reeks?, vroeg Patricia me.

Ik keek even op; had zitten dromen.

Oh, euh... Ja, zei ik en ik strekte mijn arm weer voor me uit. Mijn blik vond het punt op de grond en ik zette mijn voeten stevig op de grond.

Soms lijkt doodgaan me de beste oplossing, zei Patricia.

Soms lijkt doodgaan me de beste oplossing, herhaalde ik en ik glimlachte want ik wist: ja, dat heb ik misschien al wel eens gedacht maar dat was toen en niet nu.

Er werd op mijn arm geduwd... Sterk.

Slik.

Ik was er zelf helemaal ondersteboven van.

Heb je soms al nagedacht over doodgaan?, vroeg Patricia voorzichtig.

Ik had het haar nooit verteld. Ze heeft nooit op voorhand geweten hoe donker die eerste weken/maanden zijn geweest.

Voorzichtig knikte ik.

Maar dat is lang geleden! Al minstens drie maanden!, ratelde ik maar door ter verdediging, Ik weet nu ook wel dat het stom is en nergens toe leidt en ik zou het nooit doen. Echt waar niet! Ik wil leven en dingen doen en, en, en...

Patricia glimlachte rustig.

Toch zit het zaadje van dat idee ergens in je hoofd genesteld. Het is een reflex van je geworden om in crisissituaties te denken: ik wil dood.

Ik dacht er even over na. Was dat zo? Ik moest toegeven van wel. Al denk ik dat het dan eigenlijk eerder was: had ik maar nooit bestaan. Want dan kon ik ook helemaal niets fout doen.

Sluit je ogen en denk terug aan alles wat je ooit in je leven hebt gedaan en gekund. Neem je tijd en open je ogen wanneer je er klaar voor bent.

Ik sloot mijn ogen en zag zowat mijn hele leven voorbij komen. Details, grote momenten, rotdagen, zielsgelukkige herinneringen,...

En plots besefte ik dat er al zoveel was geweest wat ik had gekund:

• Als kind van de glijbaan gaan met mijn hoofd voorop.
• Als vierjarige van vier treden tegelijk naar beneden springen
• Rolschaatsen in de tuin
• Piano leren spelen
• Met een gebroken rib zingen en dansen alsof er niets aan de hand is
• Gedichten schrijven
• Mensen doen lachen
• Mijn studies afmaken
• Mensen onder hun voeten kunnen geven in het Frans
• Verhalen verzinnen
• Zingen
• Tapdansen
• Gebroken harten overleven
• Mijn plan trekken
• Met de auto rijden
• Radslag en op mijn hoofd gaan staan
• Voor mezelf zorgen wanneer ik ziek ben en alleen woon
• Een metie zijn voor Leeuw en Beer
• Een zus zijn voor mijn zus
• Een dochter zijn voor mijn ouders
• Een familielid zijn voor mijn familie
• Een vriendin zijn voor mijn vrienden
• ...

Mijn ogen gingen open. Letterlijk en figuurlijk.

Er was veel dat ik al had gekund in het leven. Er was geen enkele reden om zo streng te zijn voor mezelf of om mezelf met de grond gelijk te maken.

Na de sessie ging ik naar huis en ging ik heel bewust voor de spiegel staan. Ik ging met mijn neus tot tegen het glas en keek mezelf recht in de ogen.

Eva, gij deugniet. Waarom hebt gij mij nooit gezegd dat gij eigenlijk al altijd veel hebt gekund? Wij hebben helemaal geen tijd om dood te gaan! Ik ben trots op u. Vanaf nu pak ik alles aan en geloof ik... nee, wéét ik dat alles goed komt.

En zo geschiedde.