Ik voeg er voor de volledigheid aan toe dat ik àlle windrichtingen kwijt was. Oriëntatie is dan ook nooit mijn sterkste punt geweest. Het noorden? Altijd recht vóór je. Vraag maar aan mama. Dan knipogen we, omdat papa er telkens om gaat zuchten. Op dat moment is het grappig om geen waanzinnig gevoel voor richting te hebben. Wanneer je het gevoel hebt dat je hele toekomst er van afhangt, vergaat het lachen je al snel.

Omdat ik al elf jaar werkte, kwam ik in aanmerking voor een loopbaancheque. Gefeliciteerd, uw burn-out en gebrek aan eigenwaarde kunnen worden opgekrikt op kosten van de overheid. Gelukkig maar. Zo kon ik aan de slag met het document dat ik kreeg toegestuurd.

De Barbies. Hoe kan ik de Barbies vergeten? Mijn Hawaï-Ken die een niet bijster intelligente blik had en armen had die niet konden buigen. Kussen met Barbie was dus altijd gênant om naar te kijken. Het huizen bouwen met slaapzetels en dekens die dienst deden als dak. Me verstoppen als ik boos werd om daar in slaap te vallen! Ik dacht aan Paulien, mijn beer. Mijn steun en toeverlaat waar ik bijzonder diepgaande gesprekken mee gevoerd heb. Ik lachte om de anekdote dat ik tegen mezelf kon dammen... en kon verliezen. Ik noteerde trots dat ik de hele tijd zong. En ik schreef en ik schreef en ik schreef....

Op het einde van de bijzonder lange vragenlijst moest ik ook vermelden waarover ik me vragen stelde. Waarover ik me zorgen maakte. Dat was niet zo eenvoudig om toe te geven. Je geeft je op dat moment helemaal bloot. Alles wat je voor de buitenwereld nog tracht te verbergen, staat daar zwart op wit. Maar ik vertrouwde Kristof.

Ik wil weten wat ik kan. Ik wil weten waarom ik huil om onderwijs. Moet ik iets anders gaan doen of moet ik in mijn huidige job blijven?

Ik geef zo snel op. Waarom doe ik dat? Want ik word er niet gelukkig van.

Zou ik als zelfstandige mijn plan kunnen trekken? Is dat een weg die ik zou kunnen inslaan?

En ook.... (En deze was de allermoeilijkste om toe te geven en op te schrijven. Wilde ik het antwoord hierop écht wel horen?)... Waarom houdt een niet-bloedverwant nooit genoeg van me om al mijn kantjes te aanvaarden?

Ik drukte op verzenden. Geen weg terug. Kristof zou alles lezen en analyseren. Op 29 maart zou ik langsgaan. Dan zouden we in een drie uur durende sessie mijn KernTalenten overlopen. Ik was benieuwd en telde de dagen af. Ik hoopte en smeekte dat ik antwoorden ging krijgen op mijn gestelde en niet-gestelde vragen. Pas dan zou ik een stapje vooruit kunnen.

Hey, Kristof. Heb je mijn mail goed ontvangen?

Meer info over KernTalenten vind je op de website van Kristof.

Of lees hier verder in het dagboek van mijn burn-out.