Misschien kan ik co...
Wat heeft ze die kutjob toch zo goed volgehouden. Wat prachtig van haar!
Verlof zonder wedde? Ben je gek?! Waarom zou ik dàt in godsnaam doen?
Omdat je niet gelukkig wordt in het onderwijs, zei dat ene kleine stemmetje in mijn hoofd dat steeds zo irritant gelijk heeft.
Zwijg, kleine! De grote mensen zijn aan het woord, snauwde ik.
De documentatie die ik had gekregen brandde haast een gat in mijn hand. Thuis legde ik hem veilig weg; op een plaats waar ik hem niet de hele tijd kon zien. Het gele voorblad verried toch steeds wie hij was. Hoofdschuddend plofte ik weer in de zetel. Wat moest ik doen?
Daar stond het: onderwijs was een van het halve talenten. Wat dat genoeg voor mij? Ik herinnerde me Kristof die me zei dat ik onderwijs best nog een aantal jaar zou kunnen volhouden, mits ik daarnaast mijn sterke talenten voldoende kon benutten. Weet je wat mij vooral stoorde aan die zin? Volhouden.
Ik wil geen job die ik moet 'volhouden'. Ik zag iedereen al tijdens mijn pensioenviering handenklappend knikken en tegen elkaar zeggen: wat heeft ze die kutjob toch zo goed volgehouden! Wat prachtig van haar. Nee. Dan verwachtte ik precies toch wat méér van het leven.
In maart had ik - in paniek - via Afstandsonderwijs al een cursus besteld. Hij lag op mijn geïmproviseerde bureau en de eerste twintig bladzijden hadden al een pastelkleurige markeerstift op bezoek gehad. Ik studeerde erin en legde de deftige map dan weer weg. Ik wilde graag cop.... Maar nee, dat kon helemaal niet! Ik? Kom op! Zoiets kan ik toch helemaal niet?
Een vriend van me werkte als taalleerkracht voor volwassenen. Er was een vacature. Of ik dat eens wilde proberen? Ik knikte, niet helemaal overtuigd of dit was wat ik nodig had. Maar het voelde wel vertrouwd aan. Lesgeven, alleen het publiek werd anders.
En dus deed ik een proefles. En wat voor een. Nee, nee, nee... Wees niet trots op me. Ik bedoelde het niet in de Kijk eens hoe fantàstisch en geweldig ik ben!- manier waar ik soms al wel eens gekscherend dingen in vertel. Nee, het was een ramp. Een regelrechte ramp! Ik bakte er niets van. Aan volwassenen lesgeven is helemaal anders dan aan kinderen lesgeven. Ik vond er mijn draai niet in. En terwijl ik de les gaf, voelde ik mijn hele lijf zich weer opspannen. Laten we besluiten dat het goed was dat er geen pasta carbonara in mijn buurt was.Ik wilde wegrennen en huilen. Ik wilde mijn hoofd begraven in mijn kussen en snikken en snotteren als een klein kind. Ik wilde alle verantwoordelijkheden ontlopen. Zó vervelend dat zulk gedrag op je 34e wordt bestempeld als not done.
Niet veel later had ik opnieuw sessie bij Patricia. Ze vroeg me hoe het met mijn gele en blauwe gevoelens ging.
Wel goed, denk ik, had ik geantwoord.
Stuur je hen elke dag wat liefde?
Ik haalde kort mijn schouders op.
Het gele wel. Het blauwe... Ik ben zo boos op hem!
Daar wilde Patricia graag dieper op in gaan, want ze herinnerde me eraan dat ook het blauwe gevoel - Moeten - nodig was in mijn leven. Ze had een voorstel: Misschien noemen we hem beter 'Mogen'. Het voelt minder dwingend aan en geeft je de kans dingen te mógen doen.
Ik dacht er even over na en knikte toen. Ja, daar zat wel wat in. Na een gesprek met Mogen (jawel, je leest het goed: een gesprek... met... Mogen), beloofde ik voortaan niet meer zo boos te zijn en hem een kans in mijn leven te geven.Waarom heb je die proefles gegeven?, vroeg Patricia toen.
Omdat het moest. Ik heb een job nodig en dan liefst eentje die ik leuk vind, flapte ik eruit.
Maar waarom opnieuw in een vorm van onderwijs? Je wordt er duidelijk niet gelukkig van.
Lang mijn kant bleef het wel even stil.
Het is wat ik kan, zei ik stilletjes.
Dat was het overheersende gevoel: ik kan alleen maar dat. Lesgeven. Het uitleggen. Streng beginnen en niet consequent blijven waardoor ik er zelf van ga zuchten.
Jij bent meer dan 'juf Eva', hoor. Wat is je droom?, vroeg Patricia. Ze gaf me tijd om na te denken, terwijl ik die tijd helemaal niet hoefde. Ik wist al heel lang wat mijn droom was.
Ik wil schrijven, antwoordde ik. Patricia glimlachte en ging wat rechter zitten. We hadden iets om naartoe te werken en dat gaf haar energie.
Maar dat is zo'n gekke, onhaalbare droom. In Vlaanderen kan niemand leven van zijn schrijven, dus ik houd het maar beter als hobby.
En zo counterde ik meteen mijn eigen droom. Voilà, weer netjes opgeborgen in dat schuifje in mijn hart dat af en toe eens opengaat en je zo'n warm gevoel geeft vanbinnen.
Schrijven kan je ook commercieel doen, weet je. Je zou, bijvoorbeeld, aan de slag kunnen als co...
Copywriter, dat weet ik. Ik heb de cursus thuis al liggen, onderbrak ik Patricia.
Ze keek me een seconde vragend aan.
Waarom zoek je dan niet in die branche?, vroeg ze.
Ik stel toch helemaal niets voor in die branche! Hallo, ik ben Eva en ik kan kinderliedjes in het Nederlands, Frans en het Engels zingen. Oh, en ik kan je percentberekening uitleggen en je met een versje doen nadenken over de verleden tijd van elk werkwoord in het Nederlands.
Ik ging er zelf van zuchten. Zie je mij al solliciteren voor een job als copywriter? Ik word de grap van elk communicatiebureau. Ze zouden mijn kandidatuur waarschijnlijk aan de muur hangen met Mop van de Maand erboven.
Ik zou het toch proberen als ik jou was. Creativiteit is een van je sterke talenten. Schrijven geeft je energie. Je hebt veel kwaliteiten die een goede copywriter nodig heeft. Geef het een kans, opperde Patricia.
Het was wat ik wilde horen. Mijn familie wist al een tijdje dat ik het pad van de copywriters wilde bewandelen. Ik vond gewoon nog niet het handje om mij op dat pad te brengen. Of misschien had ik gewoon een duwtje nodig, want ik wist best wel waar dat pad zich bevond.
Zou je gelukkig worden wanneer mensen je als Eva, de copywriter kennen?, vroeg Patricia me.
Ik glimlachte dom en knikte. Zelfs het stemmetje in mijn hoofd stond te juichen en te cheeren.
Go girl, go girl! Springen en gaan!
En zo bevond ik me aan de rand van een heel diep zwembad. Mijn tenen krulden al over de rand. In de verte hoorde ik een stem aftellen.
Drie... twee...