De vriendschapsMithe.
In je slechtste dagen leer je je echte vrienden kennen. Ik wist alleen niet dat ik er zoveel had.
Er wordt vaak gezegd dat je in je slechtste dagen je échte vrienden leert kennen. Ik verklaar, hier en nu, dat het klopt. Ik wist alleen niet dat ik er zoveel had.
Zo was er die ene vriendin, die mijlenver weg woont (al kan dat natuurlijk niet echt in ons landje). Ze had zelf een drukke baan waar ze af en toe al om ging huilen. En ze heeft ook nog een dochter die op haar rekent. En een hond. Toch liet zij alles vallen om er voor mij te zijn. Nee, we zagen elkaar niet in levenden lijve en toch was ze heel aanwezig. Ze vroeg me elke dag hoe het met me ging en vond het niet erg als ik niet antwoordde. Pas wanneer ze geen melding kreeg dat ik recent nog online was geweest, maakte ze zich grote zorgen. Doe het alsjeblieft nooit,stuurde ze vaak. En we weten allemaal wat die het inhield.
Zo was er ook die andere vriendin die me zei dat ze altijd wilde luisteren, maar nooit wilde aandringen. Ik weet dat ze er is. Ze is er al sinds 2003. Ik weet dat ik altijd mag gaan aankloppen en dat ze dan tijd voor me vrijmaakt.
En dan was er ook die ene groep.... Musicalcompagnie Mithe in Leuven. Mijn tweede familie. Zo noem ik hen met veel dankbaarheid en enorm veel trots. Ze hebben nooit medelijden met me gehad, maar hebben me mee door de donkerste en zwaarste momenten gesleurd. Ik mocht huilen en roepen en zuchten en lachen en opnieuw huilen en me luidop afvragen wat ik in godsnaam toch moest doen.
Sam - Hij die gewoon zijn armen opende toen ik binnenkwam en me eerst liet huilen en snotteren om nadien te zeggen dat het oké was om me rot te voelen.
Koen - Hij die met een blik en veel uitnodigingen naar leuke evenementen liet weten dat hij me niet zou laten vallen.
Anna - Zij die meteen zei dat ik haar steeds mocht bellen en zij die luisterde naar wat ik allemaal te vertellen en te vrezen had. Zij die nu nog steeds informeert hoe het met me gaat, burn-outgewijs.
Helen - Zij die me knuffelde en toegaf dat het allemaal kei-rot en kei-oneerlijk was. Maar ook zij die me toevertrouwde dat ik dit ging te boven komen. Ze wist nog niet wanneer, maar ze wist wel dat het ging gebeuren. (Ik was er op dat moment nog niet van overtuigd.)
Ruth - Zij die het begreep toen ik niet mee durfde naar een musicalvoorstelling in de provincie Antwerpen omdat ik dan in dezelfde richting moest rijden zoals ik recent nog naar mijn lief had gereden en daar was ik nog niet aan toe. Zij stond diezelfde avond aan mijn deur met een zak vol zoet comfort food en een zak vol gezouten comfort food. En bubbels.
Pieter-Jan - Hij die luisterde en luisterde en luisterde en bij wie ik op mijn gemak mocht huilen zonder me nadien te schamen voor het snot en de tranen.
Kristel - Zij die me door en door kent en me tegenhield om na de repetitie meteen te verdwijnen... Ik had pre-burn-out geen problemen gehad met blijven plakken. Nu wilde ik slapen, slapen en hopen dat ik niet meer wakker werd. Maar, oh, ik heb net je glas gevuld. Drommels! Nu moet je nog wel even blijven. En ik bleef.
Sanne - Zij die lekker gek deed wanneer ik het nodig had en heel serieus was wanneer ze voelde dat ik zat te piekeren. Nochtans kenden we elkaar nog niet erg lang. Toch klikte het meteen en was ze er vanaf het eerste moment.
Sofie & Ben - Het powerkoppel dat je steeds in één adem vermeldt. Hij, mijn flauwe grappen-maatje. Zij, die me vanaf het allereerste moment zei dat ze me wilde helpen en er voor me wilde zijn. Samen hebben ze me doorheen de dagen gesleurd door me op andere dingen te laten focussen. Kijk jij even onze teksten na op fouten? Want ze wisten dat ik graag met taal en met schrijven bezig was. En beetje bij beetje ging ik aan de slag.
Jan - Hij die me aanraadde om KernTalentenanalyse te laten doen.
Wat?
KernTalentenanalyse. Je kan dat bij Kristof laten doen. Hij kan je helpen met uitzoeken waarom het onderwijs je zo doet huilen.
Oh ja?
Spreek hem er eens over aan. Hij kan het je veel beter uitleggen.
Kristof?