Ik wilde er liever niet te diep over nadenken. Ik ging er van uit dat alle problemen van de baan waren; alsof het allemaal maar een enge droom was geweest.

En toen... Op een ochtend...

Ik werd wakker en begon prompt te huilen. Ik geraakte mijn bed niet meer uit, kreeg hartkloppingen en snikte als een kleuter. Ken je hun huilen waardoor / ze / al / les / in / stuk / jes / moe / ten / zeg / gen / want / an / ders / gaat / het / niet? (En dat je nadien altijd toch eventjes de neiging hebt om treiterend "Zeg dat nu nog eens, ik heb je niet goed gehoord" wil zeggen... Of doe alleen ik dat?). In ieder geval, zo huilde ik. Zoals elke ochtend jengelde mijn smartphone ten teken dat mama aan de andere kant klaar zat om te FaceTimen. Toen ik opnam glimlachte ze vrolijk. Tot ze mijn tranen en snottebellen zag en mijn blik die opnieuw op afwezig stond.

Al / les / ging / goed / en / nu / ween / ik / te / rug!, snikte ik.

En ik was bang. Echt bang. Een stap vooruit en tienduizend stappen achteruit. Zó voelde het aan en ik vond me een loser. Waarom kon ik het leven niet gewoon ààn? Andere mensen doen dat toch ook? Waarom haalde alles me steeds weer onderuit?

Waar ben je bang voor?

Ik weet het niet, mama. Maar ik ben gewoon heel erg bang. Ik krijg geen lucht en mijn hart doet pijn en mijn hoofd bonkt en zoemt en die schuifjes! Mama, ik krijg mijn schuifjes niet opgeruimd! Er is zoveel lawaai!

Neem je je pillen nog?, vroeg mama me.

Ik knikte.

Dan is het toch heel normaal dat je nu weent?

Excuseer?

Tiende dag... Weet je nog wat de dokter je heeft gezegd?

Ik moest even diep nadenken, wat me enigszins kalmeerde. Was er op de tiende dag niet sowieso een dip? Had ik dat niet ergens geregistreerd?

Is het vandaag de tiende dag?, vroeg ik met een klein stemmetje.

Ongeveer, antwoordde mama.

En rust.... Mijn gevoel was normaal, waardoor ik me eindelijk ook nog eens normaal voelde. Ik liep op het paadje dat men voor mij had uitgestippeld: En op de tiende dag zult gij huilen!

God, bent U dat? Hosanna! Engelengezang, fel wit licht en in de verte een koor dat Halleluja kweelt om de scène af te maken. En cut!

Terug naar de realiteit.

Ik dacht dat ik genezen was,pruilde ik nog na.

Mama glimlachte en schudde haar hoofd.

Je bent niet ziek. Het is niet jouw schuld dat dit je overkomen is. Neem je tijd. Niet willen lopen vooraleer je kan stappen.

Maar ergens dacht ik toch dat het mijn schuld was. Ik had het moeten voorkomen. Ik had de controle niet mogen verliezen. Ik had, ik had, ik had....

Die dip die je nu hebt, is volkomen normaal. Hierna zal het weer beter met je gaan. Eventjes doorbijten, onderbrak mama mijn doemdenken. Ik knikte en zuchtte. En ik stond op. Nee, die dag at ik niet veel. Dat lukte me niet. Ik legde me in de zetel en hoopte dat de tiende dag snel voorbij zou zijn.