I am so independant and mijn moeke vindt dat ook
Ik neem er even mijn dossier bij en geef je een inkijk in mijn leven:
Tot ik na mijn burn-out pas écht leerde wat belangrijk was: doe verdomme je eigen zin!
Voor jou klinkt dit natuurlijk volkomen logisch. Voor mij... Wel, niet
dus, die eerste 35 jaren van mijn leven. Tja, ik ben altijd wat trager
geweest in levenslessen.
35 jaar ben ik, waarvan ik 10 jaar op eigen benen sta. Al 10 jaar. Nog maar 10 jaar. Het is maar hoe je het bekijkt. 35
jaar waarvan ik nog maar 4 maanden met iemand heb samengewoond. En dat was echt niet om over naar huis te schrijven, dus tel ik ook die
enkele maanden liever niet mee.
Maar
waar het om gaat is dat mijn dossier op mijn 35e nog wat hiaten
vertoont. Er zijn een aantal zaken op mijn wish list die nog niet konden
worden afgevinkt. De "normale" dingen, zeg maar. En dat heb ik lange tijd bijzonder jammer gevonden.
Maar nu ben ik wél op het punt beland
waarop ik mijn leven zelf bepaal, in handen neem en volkomen achter mijn
beslissingen sta. Ik studeer bij op mijn ritme, ik schrijf en ik ging
voor een compleet nieuwe job! Allemaal dingen die ik, na de burn-out,
zélf heb gekozen.
Can I kick it? Yes, I can! (Als mijn been niet te hoog moet, tenminste)
Ik
ben trots op de zelfstandige vrouw die ik ben en hoor in gedachten de
tune van Sex & the City weerklinken wanneer ik door de stad of de
gangpaden van de Colruyt banjer. Ik loop plots wat rechter wanneer ik me
mijn leeftijd herinner en denk: "Je hebt het (insert vloek) toch maar
mooi gefikst!"
Nu is het
aan mij om op dit elan verder te gaan. Door te gaan in "mijn normaal".
Er is nog zoveel dat ik wil doen en bereiken. Het voelt alsof ik een
speech zou moeten geven. Vastberaden in het zonlicht kijken ️, haren die
wapperen in de wind en helemaal in de knoop raken en ik die wijs
besluit: vertrouw op jezelf! Dát is het soort zelfstandige vrouw dat ik
tegenwoordig ben. 35 en kicking it!